- Proszę zatem iść do psychiatry – odpowiedział mężczyzna, tak jakby mnie nie
usłyszał. - Ale ja właśnie powiedziałam, że już...
- Nie będę z panią o tym dłużej dyskutować!
Zamilkłam posłusznie, jako że lekarz brzmiał, jakbym miała go niebawem wytrącić z
równowagi. - To jest kluczowy wynik – powiedział po chwili, kładąc mi przed nosem kolejną
kartkę z jakimś trudnym do odszyfrowania opisem badania. – Kluczowy wynik, który
pokazuje, że poza tym drobnym niedociągnięciem, wszystko w pani organizmie funkcjonuje
świetnie.
Rzuciłam okiem na dokument, nie wiedząc, o co zapytać najpierw. - Podsumowując – kontynuował doktor, zanim zdążyłam się odezwać. – Wykryliśmy
u pani alarmujący spadek energetyczny, który w obecnym stanie jest dla pani bardzo groźny i
może prowadzić do szeregu powikłań... - Jakich powikłań? – podchwyciłam od razu, choć nie byłam pewna, czy rzeczywiście
chcę usłyszeć odpowiedź. - Na pewno wysuszenie i wyjałowienie tkanki mięśniowej oraz kostnej, które może
prowadzić do silnych bóli, a w konsekwencji do kolejnych etapów utraty sił, aż do
częściowego unieruchomienia i śmierci. Zdarzają się też zapalenia różnych organów, utrata
smaku, węchu, wzroku...
Słuchając słów doktora, poczułam tak silną falę przerażenia i przechodzące mnie na
wskroś lodowate dreszcze, że zamarłam na chwilę i utraciłam zainteresowanie innymi
kwestiami. I to miało być to „drobne niedociągnięcie”? - ...Dlatego kluczowe jest w pani przypadku natychmiastowe zerwanie z wszelkimi
lekami nasennymi oraz ograniczenie spożycia soli i cukru – podsumował lekarz. - I co jeszcze mogę zrobić? Oprócz odstawienia tych rzeczy? – zapytałam
zdesperowana, rezygnując chwilowo z przekonania mężczyzny do mojego braku związku ze
wspomnianymi używkami. - I powinna pani jak najszybciej odwiedzić psychiatrę – odparł doktor, choć nie byłam
pewna, czy była to odpowiedź na moje pytanie, czy raczej tylko kontynuacja jego
wypowiedzi. Kiedy jednak zapytałam jeszcze raz, usłyszałam jedynie, że mam zrobić to, co
właśnie mi powiedział i żebym nie powtarzała swoich pytań. - Proszę pani, ja nie mam czasu na odpowiadanie pani dwa razy na to samo pytanie.
Proszę mi nie wmawiać, że ma pani problemy ze słuchem albo z przetwarzaniem informacji,
bo tego akurat absolutnie u pani nie stwierdzono i zaburzenia, które pani ma, na pewno nie
dają pani do tego prawa. Teraz pozostaje nam zająć się tylko kwestią pani Plakietki. - Czy uzyskam status chorego? – zapytałam.
- Niech pani mnie nie rozśmiesza! Tak naprawdę, zaburzenie, które u pani
wykryliśmy, nie jest w ogóle nazywane chorobą – odpowiedział lekarz. – Status chorego
może uzyskać osoba, w której organizmie niezależnie od niej zaszła jakaś potwierdzona
formalnie patologiczna zmiana. Pani natomiast sama doprowadziła się do tego stanu, dlatego
jedyne, co mogę pani zaproponować to status „chorego na życzenie”.
Ta opcja przemknęła mi wprawdzie przez głowę, ale wydawała mi się tak
nieracjonalna, że chyba nawet od tego lekarza nie spodziewałam się otrzymania tej
tatianarevelion
(TatianaRevelion)
#1