jakiś krytyczny komentarz: „Czy ona nie może wreszcie zejść z tego boiska? Nie mogę już na
nią patrzeć!” albo „Ona robi to specjalnie, specjalnie udaje sprawną, żeby zabierać nam
miejsce i przyczyniać się do naszej klęski!” i „Co za wstrętna prowokatorka! Nawet nie
wygląda, jakby żałowała! Myślisz, że damy ci zepsuć naszą grę, bo ty postanowiłaś sobie
zostać wredną buntowniczką, Ola?!”. I chociaż nie zawsze wygłaszano te komentarze głośno,
w sposób jasny i formalny, spojrzenia i zachowanie moich koleżanek były dla mnie dość
wyraźne, by odczytać tę treść.
Ustawiano mnie zawsze na najgorszej pozycji, a kiedy pewnego razu odważyłam się
zapytać jednej koleżanki, dlaczego muszę stać akurat tutaj, odpowiedziała mi z pretensją:
- Co?! Dajesz sobie prawo do niszczenia nam całej gry i jeszcze śmiesz mnie pytać,
dlaczego ustawiam cię w takim miejscu, jakbyś nie wiedziała, że to po to, żeby nasza porażka
nie była aż tak straszna?! - Masz tam stać, bo na to sobie zasłużyłaś, Ola – powiedziała inna srogim głosem.
- Nie, ona sobie zasłużyła, żeby stąd zejść – dodała inna. – I stoi tu tylko z powodu
formalności i decyzji naszej biednej pani, która tak boleśnie uczciwie wykonuje swoją pracę!
Chociaż dziwię się, że takiej buntowniczce pozwalają jeszcze na cokolwiek choćby
formalnie...
Po takich uwagach zastanawiałam się, czy nie zejść po prostu z boiska dobrowolnie
(byłam przekonana, że nasza pani nie robiłaby nawet żadnych formalnych wymówek), ale
kiedy pomyślałam, jak okrutną satysfakcję pokażą moje koleżanki na widok, że się
poddałam, stwierdzałam, że chyba wolę jednak zostać w grze. Słyszałam już, jak wołają:
„No, Ola nareszcie jest na swoim miejscu! Bo Ola jest stworzona tylko do tego, żeby stać z
boku, ha, ha!”.
Oczywiście nawet stosując się do „przyzwoitego minimum formalności”, do którego,
z tego co słyszałam, stosowała się nasza nauczycielka wychowania fizycznego, przy każdej
możliwej okazji byłam wysyłana na ławkę i widziałam wtedy na własne oczy moje koleżanki
z drużyny, wykonujące wtedy jakiś dziki, tryumfalny taniec i wołające: „I co, Oleńka,
zdziwiona? Zbuntowana? Próbowałaś nas zniszczyć, ale to my teraz niszczymy ciebie! Gnij
sobie na tej ławce, bo do tego zostałaś stworzona, skoro nie potrafisz się przyzwoicie
zachować!” i „Ola pokonana, i co teraz? Patrzcie, udaje, że jej to nie obchodzi! Ha, ha!”.
Dziewczyny naprawdę zdawały się ożywać, kiedy ja siadałam na ławce. Skakały, śmiały się,
robiły salta i z tego co widziałam, czuły się już całkowicie wygrane. Tak naprawdę nie było
już nawet ważne, gdzie poleci piłka, bo one i tak już zwyciężyły. Gra pomiędzy dwoma
drużynami zamieniała się w grę pomiędzy mną a resztą. W dodatku, siedząc na ławce, nie
wiedziałam, czy lepiej udawać smutną i znosić z całym upokorzeniem i nieludzką pokorą ich
tryumf, czy, wbrew ich oczekiwaniom, starać się wyglądać na zadowoloną. Tak czy inaczej,
byłam na przegranej pozycji, a jakiekolwiek zadowolenie w tej sytuacji byłoby tylko
żałosnym oszustwem.
Chociaż, pomimo wszystko, perspektywa aktywności fizycznej wiązała się u mnie
zawsze z większymi nadziejami na choćby tymczasowe rozluźnienie, nigdy nie rozumiałam
gry w siatkówkę i po dzień dzisiejszy trudno mi ją było w ogóle nazywać aktywnością
fizyczną. Tak naprawdę, nawet jeśli nie siedziałam na ławce, przez większość czasu
dziewczyny ustalały taktykę, obracały się, jedna do drugiej, nadzorowały punktację i ustalały,
gdzie powinna znaleźć się piłka, żeby włączyć ją do gry. Później nadchodziła krótka chwila