Lśnienie Magazyn, maj 2021

w nich komfortowo, rozluźniamy i powoli, acz-

kolwiek skutecznie zapadamy w swego rodzaju

sen. Ten letarg sprawia, że tracimy uważność.

Skupieni na swoim własnym grajdołku, sprawach

powszednich, brzuchach, problemach osobi-

stych, telefonach i emocjach, ignorujemy wciąż

zachodzący wokół i wewnątrz nas nieustanny

proces przemiany.

Zadomawiamy się w swoim śnie i taktujemy go

jak rzeczywistość. Jest nam dobrze, bezpiecz-

nie i miło. W pełni się z nim utożsamiamy i za-

tracamy się w nim. Kochamy swoje wygodne le-

gowisko. Nie chcemy go opuszczać i wychodzić

poza znane sobie terytorium. A nawet często, za

wszelką cenę i mimo wszelkich kosztów bronimy

swojej oazy stabilności w niestabilnym świecie.

Bezkrytycznie ufając swojej wizji świata zauwa-

żamy wokół jedynie to, co zdaje się potwierdzać

jej realność. Wydaje się nam, że mamy wszystko

pod kontrolą, nic nam nie grozi, nic nas nie za-

skoczy, wszystko rozumiemy i wszystko jesteśmy

w stanie przewidzieć. Usypiamy swoją czujność,

bo nie widać realnego wroga. Tymczasem jak

wiadomo licho nie śpi i robi swoje. Nie bacząc na

to, co robimy my.

W takim śnie jesteśmy w stanie trwać tak dłu-

go, dopóki ktoś lub coś nas z niego nie wybudzi.

Czy to choroba, czy wypadek, okoliczności, wy-

darzenia czy inni ludzie. Przebudzenie może być

gwałtowne i szokujące, stopniowe i niezauważal-

ne albo niestety nieskuteczne. Jedno jest pewne

• jest nieuniknione, bo to nie świat śpi, lecz my.

Szok poznawaczy po wybudzeniu, zależy od tego

jak głęboko zapadliśmy w sen, a w jakim stopniu

czuwaliśmy. Czy była to tylko krótka drzemka,

czy też głęboka śpiączka. Jak uważnym byliśmy

obserwatorem zmian zachodzących wewnątrz

nas i wokół nas. Wszystko zależy od tego czy

pozwalaliśmy sobie na samodzielne myślenie, od-

czuwanie i słuchanie swojej intuicji. Czy też ślepo

daliśmy się zwieźć iluzji. A także od tego, jak bar-

dzo uzależniliśmy się od tych, którzy podtrzymy-

wali w nas wizję, w którą uwierzyliśmy i w którą

chcieliśmy wierzyć w swojej naiwności i ignorancji.

Wszak nie można obudzić kogoś, kto nigdy nie

spał.

Im bardziej oddaliśmy się od swojej wewnętrz-

nej prawdy, zagłuszając ją napędzaną potrzeba-

mi ego i niekończącą się pogonią za pieniądzem,

poszukiwaniem miłości i akceptacji przez innych,

tym trudniej nam będzie się wybudzić. Jak wia-

domo przecież, im głębiej zapadasz w sen, tym

trudniejsze przebudzenie. Im mocniej uwierzy-

liśmy, że sen, w który zapadliśmy był rzeczywi-

stością, tym trudniej będzie nam uwierzyć, że

nowa rzeczywistość, w której się znaleźliśmy, nie

jest koszmarem.

Co w takim razie zrobić, żeby przebudzenie było

przyjemniejsze?

Mocno skupić się na sobie i swoim wnętrzu, aby

zrozumieć, że wszystko czego potrzebujemy by

czuć się bezpiecznie już mamy - wewnątrz siebie.

I miłość, której szukamy i poczucie bezpieczeń-

stwa i stabilizację.

Kiedy znajdziemy oparcie w sobie możemy nie-

ustannie wybudzać się i zapadać w kolejne sny, bo

każdy z nich, nawet najpiękniejszy ma to do sie-

bie, że kiedyś się kończy. Jeśli uwierzyliśmy w coś

innego, najwyższy czas się przebudzić. Marzenie

senne jest tylko marzeniem, a każda pobudka,

mimo że nie zawsze przyjemna, jest początkiem

czegoś nowego.

Sny przemijają, świat się zmienia i tylko śpiący za-

wsze pozostaje ten sam.

/ Sny przemijają,

świat się zmienia

i tylko śpiący

zawsze pozostaje

ten sam /