Ich włosy przypominały duże płetwy, które łą-
czyły się z warkoczami biegnącymi przez śro-
dek głowy. Zastosowany makijaż był bezbarwny,
a twarze mokre i błyszczące.
Pokaz szczyci się trzema legendarnymi już ro-
dzajami szpilek: Armadillo, Alien i Titanic. Swo-
im wyglądem przerażają, a modelki bały się
w nich chodzić. Układ stopy w Armadillo, przy-
pomina pointy używane w balecie. Projektant,
mimo groteskowej wielkości i wybrzuszenia bu-
tów, chciał zmaksymalizować uczucie „wznie-
sienia się” i zdeformować nogę modelki.
Moment, w którym pierwsza modelka weszła
na wybieg dosłownie wstrząsnął historią mody.
„Plato’s Atlantis” podzielił ludzi na zawsze, po-
nieważ przyczynił się do postrzegania przemy-
słu przez pryzmat sztuki, co wywołało spore
kontrowersje. Ubrania kojarzone z biznesem,
konsumpcjonizmem nagle mają być wieszane
w muzeach? Kolekcja silnie kwestionowała ko-
mercyjność, użytkowość mody. Do dziś jest
przodującym argumentem na bezguście i zatra-
cenie młodego pokolenia używanym przez oso-
by całkowicie niezwiązane z modą. Większość
sylwetek posłużyło jedynie jako „show only pie-
ces”, co znaczy, że nie były produkowane z in-
tencją sprzedaży masowej. Projektant tworzył
z myślą przekazania głębszych wartości niż pro-
blemy codzienne.
Dramatyczność tych osiemnastu minut sięga
najwyższego skupienia, zwłaszcza kiedy uświa-
domimy sobie, że jest to ostatni pokaz, na któ-
rym McQueen był obecny. Zmagał się z głęboką
depresją, uzależnieniem od narkotyków, choro-
wał na HIV. Trzy miesiące później popełnił sa-
mobójstwo. Jego kolekcje oddawały chaotycz-
ność, skrajne emocje, jakich doświadczał, mimo
to zawsze na końcu całe przedstawienie łączyło
się w perfekcyjnej harmonii.