Lśnienie Magazyn, maj 2021

tekst

Sylwia Chutnik

To codzienne zmagania z własnym lenistwem,
wątpliwościami, deprecjonowaniem umiejętno-
ści. Oczywiście to wszystko zależy od tego, jak się
czuję. Czasem ciężko, z trzaskiem, z marudami
i fumami zasiadam przy biurku jak na skazaniu.
Coś tam dziobię w komputerze, cmokam, klnę
pod nosem i ogólnie jestem w obrażeniu. Są rów-
nież dni, w których moszczę się dumnie jak na
balu i omiatam wzrokiem okolice. Czy wszyscy
widzą, jak tak sobie subtelnie tkam tekst? Gdzie
s ą brawa?

Pisanie jak oddech. Produkowanie puenty, plucie
wyrazami, wściekanie się za każdym razem, kie-
dy zdanie leży nie tak, jak zaplanowałam.

Jestem wojowniczką liter, rzucam nimi na
wszystkie strony, a wy łapcie i czytajcie szybko.
Zaraz się okaże, że ostatni wyraz poprzedniego
wersu stanie się początkiem nowej opowieści. W
tym wyrzucaniu z siebie myśli i emocji staram się
podtrzymywać wiekowe tradycje takich, jak ja.
Myślę o Enheduannie z Mezopotamii, pierwszej
na świecie osobie, która podpisała się pod dzie-
łem własnym imieniem i pisała w pierwszej oso-
bie. Dzięki temu odkryła autorską sztukę pisania.
Podkreślania siebie w twórczości. Była sumeryj-
ską księżniczką, jej imię można tłumaczyć jako

„Ozdoba Nieba”. Ale nie o sufity świata chodzi,

lecz o kontakt z tymi, do których kieruje się słowa.

Była kapłanką, poetką, wysoko postawioną

w hierarchii. Stanowiła zagrożenie dla słabiej wy-

kształconych mężczyzn. Nie bała się pisać o swo-

ich emocjach tym samym łamiąc kanon hymnów

czy pieśni, które skupiały się tylko na opisywa-

niu i chwaleniu bogów. Była podmiotem w swo-

ich utworach. Była w nich na równych zasadach

z tymi, których opisywała. Bez kompleksów, bez

przepraszania.

Jakie to trudne, również teraz. Nie wstydzić się,

ale też nie chełpić. Być w tekście świadomą swo-

jej roli i tego, co przekazuje się innym. Wiedzieć,

kiedy przestać się bać i zaryzykować. Być wobec

siebie fair. Przełknąć porażkę.

Piszę wbrew strachom. Zamykam oczy i brnę.

Skoro Enheduanna przełamywała konwencję,

to ja też mogę. Ponad cztery tysiące lat później

siedzę przy biurku i znowu zastanawiam się, czy

ktokolwiek przyjmie moje słowa. Po latach jestem

coraz bardziej świadoma ograniczeń, ale i wła-

dzy. Boję się i piszę. Dokładnie tak to się rozgrywa

każdego dnia.

Przebudzenie

Księżniczki