ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΡΤΣΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΡΤΣΗΣ
Μια Κυριακή
Χτυπούν τα τακούνια των κοριτσιών στο πλακόστρωτο
σοκάκι και οι φωνές των παιδιών γεμίζουν τη μέρα.
Δίπλα στη μεγάλη ξύλινη πόρτα κάθεται η γριά παρέα με
τη ζωή που πέρασε, τις αναμνήσεις και τα χαμένα της
όνειρα.
Ένα παλικάρι περνάει βιαστικά με γρήγορα μεγάλα
βήματα, γεμίζοντας τον τόπο με μυρωδιά από τσιγάρο και
τον ιδρώτα του κορμιού του.
Ο ήλιος καίει την πλάτη μου, στο μόχθο όλη μέρα κι
ανηφοριά ο γυρισμός.
Στον ταρσανά βάζουν φωτιές, μας πνίγει ο αγέρας μα ο
καπνός τυλίγει σα χάδι το κορμί μας.
Μίσεψε η αγάπη από τούτο τον τόπο, το βλέπεις
στ’άλλα πρόσωπα.
Μόνο παράπονα και βλασφημίες ακούς.
Βαριά τα βήματα της ζωής και πού να ακουμπήσεις σαν
χρειαστείς ανάσα;