ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΡΤΣΗΣ

ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ
Γιαγιά μου
Νοστάλγησα τα λόγια σου το λάγνο παραμύθι,
το βασιλιά που μου’λεγες πως θα’ρθει να μας σώσει
χρώματα χίλια έβαζες στις λέξεις και τα χέρια,
μπαγκέτα ήταν κι έδιναν ρυθμό στις διηγήσεις.
Οι άμαξες, οι πρίγκιπες, τα θαύματα, τα δώρα,
χάθηκαν κι έμεινε ορφανό ένα βουβό κρεβάτι
που το σκεπάζει Ολύμπιο φως καθώς ο ήλιος πέφτει
κι ένας καθρέπτης που ποτέ κανένας δεν κοιτάει.
Βγάζουν τα λόγια αντίλαλο στην άδεια κάμαρά σου
του Αυγερινού το ζήλεψες το φως το τελευταίο
πήγες και στάθηκες ψηλά όλους να μας προσέχεις
και σα γοργόνα εκεί ρωτάς αν ζει ο βασιλιάς σου.
Πόσες φορές δεν έφτασα σ’εκείνο το ποτάμι
που οδηγεί σ’άλλη ζωή να σ’εύρω, να σε πιάσω
μ’άλλες τόσες φοβήθηκα μόνος να το περάσω
και στάθηκα στην όχθη του να κλάψω να ξεσπάσω.
Κοντεύει ο καιρός γιαγιά κι όλα γύρω θ’αλλάξουν
τους σπόρους σου τους φύτεψα τους είπα και τραγούδι
όπως αυτό που μου’λεγες χρόνια να μ’αναστήσεις
όπως αυτό που σου’λεγα τότε που με κρατούσες.