ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΙΝΟΥ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΡΤΣΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΡΤΣΗΣ
Σχοινοβάτης
Tα χρόνια περνάνε. Το σήμερα το’ζησα ήδη σαράντα φορές.
Κι όλο στριμώχνονται τα όνειρα μες στο μυαλό μου.
Το αδιαχώρητο, μα κανένα δεν μπορεί να φύγει.
Σταμάτησε το φανάρι να φεγγίζει τα ομιχλώδη σκοτεινά
περάσματά μου από τη μέρα στη μέρα.
Κι εσύ με κοιτάς. Τι προσπαθείς να δεις στο πρόσωπό μου;
Ρυτίδες; Σημάδια; Ελπίδα;
Μόνο το θάνατο αντικρίζεις. Το θάνατο μιας μέρας, που
χωρίς πατρίδα κι αγάπη κείτεται νεκρή στα χαρακώματα
της νιότης μου.
Γερνάει κι η λεύκα δίπλα μου μαζί και το σκυλί μου.
Αυτό το κύμα των ψυχών χάθηκε στο μόχθο της ζωής,
σκέφτομαι.
Τραγούδα τζίτζικα το καλοκαίρι σου, το δρόμο στο χειμώνα
δείχνεις. Κι εσύ ζωή, κράτα με στα χέρια σου και μην
αφήσεις τα μάτια μου να δουν τον πόνο και τη μοναξιά σου.
Η ελπίδα ξέρω και πως γράφεται και πως προφέρεται.
Μα πού θα την βρω και πώς θα την κάνω δική μου δεν
ξέρω. Δάσκαλε γιατί δεν μου το’μαθες;
Σφίξε το σάλι να ζεσταθείς τώρα που η αγάπη μου
ταξιδεύει σ’άλλα πελάγη.