EKOETYKA TEATRU
możliwości. Żeby zmienić systemy, należy
przekształcić strategie – przekonać
dyrektorów_ki teatrów i kuratorów_ki,
że klimat to sprawa pierwszej wagi
i warto mówić o nim ze sceny, walczyć
o plaformę i o głos dla specjalistów_ek
i badaczy_ek, oswajać odbiorców_czynie
sztuki z bazą naukową, wskazywać na
powiązania między katastrofą klimatyczną
a zwiększaniem systemowych nierówności,
nie pielęgnować poczucia beznadziei.
Na wiele zmian jest już za późno, wiele
szkód już się dokonało, ale może dokonać
się jeszcze więcej. Przyszłe katastrofy wciąż
się nie wydarzyły, a ich losy rozgrywają się w
teraźniejszości: wciąż mamy do dyspozycji
wiele sposób na podcięcie im skrzydeł. Moim
zdaniem, musimy próbować do skutku.nie do końca prawdziwa (ponieważ
rozwiązania istnieją), a po drugie – całkowicie
nieskuteczna. Kiedy mam wątpliwości, czy
warto po raz kolejny zahaczać o katastrofę
klimatyczną w tekstach i sztuce, wracam do
artykułów Jasia Kapeli: „10 powodów, dla
których będę przykuwał się do koparek”
„11 sposobów, jak sobie radzić, kiedy wiesz,
że jest już za późno”. „Bo robienie tylko
tego, co się umie robić, to za mało” – to
podpunkt numer 6, który przypominam
sobie, kiedy chcę przegonić znaki zapytania.
W obliczu katastrofy klimatycznej musimy,
naprawdę musimy, nauczyć się nowych
sposobów działania i szerzenia wiedzy.
Nie zastanawiajmy się za długo, czy moje
segregowanie śmieci przynosi jakiś efekt –
pomyślmy o tym, co możemy zrobić oprócz
tego.
7
Przeglądam „Naukę o klimacie” – książkę
Marcina Popkiewicza, Aleksandry Kardaś i
Szymona Malinowskiego – i na co drugiej
stronie trafiam na fakt, o którym nie wied-
ziałam. Wydawało mi się, że moja wiedza o
katastrofie klimatycznej jest ugruntowana
i pogłębiona, i mało co może mnie
zaskoczyć. To nieprawda – jak z każdą
wiedzą, w ramach jej zdobywania
i poszerzania, zdaję sobie sprawę, ile mam
luk i ile informacji wyparłam. Jestem też pod
wrażeniem pedagogicznego talentu autorki
i autorów – badania nad klimatem zosta-
ją przez nich przedstawione za pomocą
teorii prawdopodobieństwa i teorii gier,
przykładów i ćwiczeń na wyobraźni, para-
doksów proszących się o rozwiązanie. Nigdy
nie lubiłam suchych danych, więc te strate-
gie bardzo pomagają mi w lekturze. Prawda
jest też taka, że nie lubiłam i nie rozumiałam
geografii – ale najwyższy czas zacząć się jej
po prostu uczyć.
„Klimat, kapitalizm, kolonializm,
niewolnictwo” – wracam kolejny raz do
tego zdania i zaczynam nabierać pewności,
że opowieści o klimacie mogą być tworzone
z tak wielu perspektyw i z tylu stron,
że przed nami rozpościera się ocean