dom do choćby niewielkiej produkcji kołodziejskiej. Poziom życia rodziny znacznie się obniżył.
Byt rodziny zapewniało przede wszystkim gospodarstwo przydomowe, ok. 2 hektarów.
Okupacja sowiecka (od VII 1944)
W naszym domu stacjonowała kompania wartownicza wojska sowieckiego.
Najważniejsze dla naszej rodziny daty tego okresu to:
rok 1944 – przymusowy pobór młodzieży z Wileńszczyzny do Armii Czerwonej –
zagrożony poborem był brat Wojciech, miał wtedy 19 lat,
rok 1947 – brat Ryszard skazany został na 10 lat więzienia za działalność w AK,
rok 1948 – pozostała rodzina, to jest mój ojciec Józef, matka Ludwika, moje
rodzeństwo Janka i Tadeusz oraz ja zostaliśmy zesłani na Syberię do ciężkich robót przy
wyrębie tajgi.
Można zauważyć, że w tym podsumowaniu zabrakło Wojtka. Nigdy nie powiedział
swojej żonie ani dzieciom, co przeżył w 1944 roku. Pytany przez syna mówił, że został
repatriowany, że uciekł do Polski, ale nigdy nie opowiedział słowa więcej. My, którzy znaliśmy
jego tajemnicę, szanowaliśmy jego decyzję przez 65 lat. Teraz, po śmierci Wojtka, ujawniamy
jego historię, aby uzupełnić obraz tego, jakim był człowiekiem oraz aby pielęgnować jego
pamięć i historię całej naszej rodziny.
Czytając przekazane w telegraficznym skrócie najważniejsze wydarzenia rodzinne
będzie może łatwiej zrozumieć, co musiał przeżywać starszy brat i jak trudne musiał
podejmować decyzje.
Nasza mama często opowiadała, że mój najstarszy brat Wojtek jako dziecko ciągle
chorował i zawsze trzeba było zmuszać go do jedzenia. Moja starsza siostra Janka opowiadała,
że mama często dla Wojtka robiła kogel-mogel z surowych jajek, a ją nierzadko przy tym
pomijała. Z tego powodu Janka była bardzo niezadowolona. Ponieważ Wojtek był słabego
zdrowia, ojciec uważał, że do pracy fizycznej w zakładzie kołodziejskim się nie nadaje. Brat
bardzo dobrze uczył się i rodzice postanowili, że w przyszłości ich najstarszy syn powinien
zostać księdzem. Takie samo zdanie miał również ksiądz proboszcz z Niemenczyna, u którego
Wojtek był ministrantem.