met sal manassen achterom kijken

"Ho effe...laote we erst effe aonsteke hier bij Van Hees".
Dat was zo de gewoonte wanneer slagers de boer op gingen voor handel, hier en daar bij een café afstappen
voor borrel of bier. Dat werd "aonsteke" genoemd.
Zo vlak bij huis, vond Mels aanvankelijk wel wat kras. Niettemin liet hij zich spoedig door Koen overhalen, want
een borrel ging er bij hem haast net zo makkelijk in...
Vlug de hoek om, opdat ze ongezien hun fietsen tegen de muur kwijt konden, stapten ze door de zijingang naar
binnen. Voor die tijd van de dag was het tamelijk vol binnen. Er was blijkbaar wat volk van een verkoping in het
café blijven hangen. Bekenden zaten er genoeg en 't was aanschuiven en trakteren, zo als rondjesgeven genoemd
werd. Van het ene borreltje kwam het andere. Aan de handel waarvoor ze onderweg waren werd niet meer gedacht.
Druk trekkend aan de sigaren en tamelijk snel de borrels achterover wippend werden hele bomen opgezet. Bar
gezellig. De tijd snelde even hard mee. Een uur, anderhalf... twee uur... nuchter was niemand meer. De kastelein
maar inwendig lachen. Het werd een beste middag.
Opeens schiet door Mels' nevelige hersens:
"We motte nog in Zenden verrekus kijke en kope!".
Intussen zit Koen met schitterende oogjes van drank en opwinding een uitgebreid verhaal over een of andere
heldendaad op te hangen. Hij is niet meer te stuiten en nu er zo flink is opgegoten vloeien hem de woorden van
de lippen en de kroegvrienden luisteren geboeid toe. Als Mels hem dan plotseling in de rede valt:
"Heej... zeg... Koen... schei dur is uit mi oe verdomde geklets, we motte nog naor Zenden... Bij De Bie verrekus
kijke en a wu nie' opschiete' kunne' me daodeluk niks mir zien...".
Eerst wat verbaasd, dan wat verstoord maar dan weer met een strak smoelwerk maakt Koen een eind aan het
verhaal..., staat wat wankelend op. De kornuiten hebben voortreffelijk getrakteerd en voor de rest moest Mels
maar betalen. Dan doet Koen heel verwonderd, zo dronken was hij nog niet.
"Kjel waor heddu 't over... verrekus? Bij De Bie, bars kjel ik wit helegaor gin verrekus..., da waor ma un
smoesje..., 'k ha zin in un borrel maor gin cente. 'K woudur is effekus uit zijn... hihihi". Met dikke tong "toen he'k
da van die keujes maor bedach en doch bij mu eiges,... daor trap Mels wel in,... en da dee de nog ok...".
Hilariteit alom. Met zwaar de duvel in liep Mels de deur uit, pakte zijn fiets en reed toch naar Zennewijnen. Hij
durfde zo ook nog niet thuis te komen, werd weer helder in de kop en kocht waarachtig ergens aan de dijk nog
varkens, die later nog goedkoop bleken te zijn. Pietje kon tevreden zijn...
Van zijn voornemen nooit meer met Koen iets van doen te willen hebben kwam niets terecht. Nu zijn kop weer
helder was had hij inwendig medelijden met Koen en lachte meewarig voor zich heen: "arme zuiplap...". Hij dacht
aan het gezin Koen en nam zich voor toch af en toe Koen ongemerkt een voordeeltje toe te schuiven. Zijn pinnig-
heid, zijn op een cent doodvallen ten spijt.