met sal manassen achterom kijken

gemerkt wat er aan de hand was en hoe de reactie van de vrouw zou zijn. Hij luisterde trouwhartig naar zijn
beste baas die vervolgde: "Adde gij nou is wa keien in de zak doeij morgen bij het wege. Dan kan ut nog goed
komme, ge krijg een paor pekskes sigaretten van me agge dè doei...".
Een kolfje naar de hand van Hans die van geintjes maken hield; en een paar dagen voor niks roken stond hem
best aan. Hij verkneukelde zich al op de pret morgen vroeg...
Die komedie begon om zes uur. Als gewoonlijk had juffer Mels post gevat op het bordesje voor de keuken, dat
ook toegang gaf tot de slachtplaats. De mannen vierendeelden de koe. Iedere keer stapte Hans dan -met de zware
stenen in de zak- met een voet vlees in de veewaag en werd er gewogen.
Het normale gewicht van Hans was bekend. Na vier keer wegen en aftrekken van zijn gewicht was het resultaat
dat de koe, die dure koe, èrg zwáár woog; 614 pond! Zogenaamd nog 14 pond zwaarder dan de schatting, maar in
werkelijkheid 60 pond minder vanwege de keien in Hans zijn zakken.
Hè kjel,... dat kom best uit! Mels haalde verlicht adem, nog meer omdat zijn vrouw niets had ontdekt van het
(zelf)bedrog dan om het grote schijngewicht, "da kan best 'un borrel lijen...".
En ze haalt waarachtig de fles en drie glaasjes om de 3 mannen een flinke borrel te schenken, de vroege morgen
ten spijt. Iedereen was tevreden. Moeder Pietje met het zware gewicht, de mannen dat ze haar zo mooi tuk hadden
genomen, Hans met de sigaretten.
Nimmer is ooit iemand iets van deze struisvogelpolitiek gewaar geworden. Veertig jaar later op een verjaars-
feestje kwam dezelfde Hans, nu zelf gezeten slagerspatroon, met dit verhaal op de proppen. Ook de andere Mels-
en Koen-verhalen heb ik opgevangen uit zijn mond. Hoe de dingen NIET moesten had hij geleerd door het zien van
al de strapatsen van zijn vroegere baas Mels, waar hij als 12-jarig jochie kwam, het vak leerde en van gesjochte
jongen tot een zeer welvarend man uitgroeide.