met sal manassen achterom kijken

taxatie maken van het gewicht om na omrekening van de geldende kiloprijs de waarde in guldens vast te stellen.
Tegelijk om later het dier te herkennen moest je het signalement in je geheugen prenten.
Op stal kopen was nog moeilijker. Dan moest op andere dingen worden gelet. Stallen zijn niet overal eender.
Hier staan de koeien hoog, elders laag... de balk erboven is soms vlak boven de rug van de koe en op een andere
plaats weer flink hoger. Gezichtsbedrog was dan het gevolg. Samenstelling en kwaliteit van het veevoeder was
zeer belangrijk. Als je er niet op voertijd was, kwam je daar niet altijd achter. Betrouwbaarheid van de mester
was belangrijk. Na een paar maal kopen kwam je daar wel achter.
Meestal verlangde Vader de dieren buiten te zien, van de stal af. Bij weigering zonder aanvaardbare reden vond
er geen handel plaats, tenzij er in de stal ruimte genoeg was om de dieren te bekijken of er met de veehouder al
meer zaken waren gedaan. Alleen bij schaarste of "verlegen zijn" om een koe week hij van die regel af. In zo'n
periode -bijvoorbeeld in de winter en het vroege voorjaar- ging hij liever naar de grote Rotterdamse veemarkt,
waar keuze te over was.
Het is te begrijpen dat om zo goed handel te kunnen drijven het noodzakelijk is zowel de streek als de mensen
goed te kennen. In de ene streek was de bodem beter voor de groei van bepaalde gewassen die weer nodig waren
voor goede groei van bepaalde dieren terwijl voor andere dieren weer andere gewassen noodzakelijk waren. Aan
de ene veehouder "zat zegen" en aan een ander "geen geluk". Hier was ervaring een geweldige leermeester. Bleef
maar gerust weg als Vader geen hoge dunk had van iemand... hij had meestal gelijk.
Bij kalveren en slachtvarkens kopen kwamen andere dingen kijken. Met de vaste conditie, 24 uur laten vasten
voor levering, werd vaak de hand gelicht. Slimmeriken bedachten allerlei trucs. Het leek of aan de conditie was
voldaan... de dieren hadden geen dikke buiken... maar na slachting zaten maag en darmen vol duur betaald voer.
Heel wat lelijke woorden zijn hierover gevallen en het is soms tot processen gekomen bij grote aantallen dieren
tegelijk.
Bedriegers kregen uiteindelijk zichzelf. Hun praktijken werden gauw bekend. Daar werd onderling over gespro-
ken en dus werden ze vaak gemeden als de pest. Toch moesten ook zij hun vee op den duur kwijt, waardoor ze op
een markt waren aangewezen. Wat hun lang niet altijd paste. Alleen bij schaarste zocht je zulke lieden op, of
wanneer ze niet ophielden je voor een koop uit te nodigen. Het gekke was, al hield je rekening bij je bod met zijn
slechte naam, je haalde toch bij zo iemand geen koopje weg al had je de gedachte "een nestje te hebben uitgehaald".
Aan dit soort volk zat gewoon geen "zegen".
We leven nu in een heel andere tijd, waar levend vee inkopen er voor de meeste slagers niet meer bij is. Eer
echter die oude manier wordt vergeten gaan we een tochtje met Vader maken...
Het dravende paard brengt ons in 5 kwartier naar Kees Florestijn in Dodewaard. Stevig doortrappend op de
fiets duurt dat een kwartier langer. We gaan de afweg vlak voor de Hiense Kerk naar beneden en dan ligt de
kapitale boerderij vlak onder de dijk. Precies aan de overkant van de Waal ligt Druten, waar Grootvader ooit zijn
slagerij had.
Het bezoek is van tevoren aangekondigd. Op het moment dat het rijtuig het erf opdraait, gaat de voordeur open
en komen mevrouw en mijnheer Florestijn ons als familie begroeten. In mijn kinderogen zijn het oude mensen.
Hij met zijn flossig witte baard doet me aan Opa van Gelder uit Rotterdam denken. Er is een groot leeftijdsverschil