met sal manassen achterom kijken

met Vader. Hij spreekt hem aan met mijnheer en hij zegt Bennie want het is al een oude relatie uit Grootvaders
tijd.
In de gezellige huiskamer met de deuren open naar de tuin drinken de groten thee en krijgen wij grote glazen
rode limonade. Als de brand is gestoken in de gepresenteerde sigaar zetten de mannen een boom op over de stand
der gewassen en het fruit, en troont mevrouw ons mee om naar een nest pasgeboren katjes te kijken. Ook een
pasgeboren kalfje moeten we bewonderen.
Zo'n bezoek verloopt volgens een vaste ceremonie, volgens een ongeschreven protocol. Wie hier geen uren voor
wil uittrekken, kan er op rekenen geen handel te doen. Na de uitvoerige thee wordt naar de weiden gereden... in
het ene kamp lopen uitsluitend vaarzen, in een ander ossen en in het volgende jonge koeien of schotten (die
eenmaal gekalfd hebben). Stuk voor stuk wordt elk dier bekeken, bevoeld en betast, in gedachten het gewicht
getaxeerd en in geld omgerekend, zonder iets op te schrijven.
Teruggekeerd in de huiskamer komt eerst de fles op tafel, een "klaartje" wordt ingeschonken, de brand gestoken
in een nieuwe sigaar en dan pas komt het onderhandelen. Tevoren wordt overeengekomen dat bij eventuele koop
er minstens twee tot drie stuks per keer worden afgenomen en dat de dieren uiterlijk voor het einde van het
weideseizoen "weg" moeten zijn, wat rond 1 november is. Dan pas noemt Florestijn de prijs per stuk, ossen,
vaarzen en koeien apart.
Florestijn kan vrij nauwkeurig een rund taxeren op gewicht. Vader en hij ontlopen elkaar op dit punt weinig.
Waarschijnlijk zit het verschil tussen vraagprijs en bod in de kiloprijs die elk voor zich hanteert. Beiden reppen
hierover met geen woord. Ook wil het wel gebeuren dat een bedrag voor een heel koppel wordt gevraagd.
Zonder meer wordt op de vraagprijs afgedongen. Dat hoort bij het spel. Dat loven en bieden is voor hen het
grote plezier, er zou anders geen lol aan zijn... ook al is die vraagprijs vlak in de buurt van wat Vader hun in het
land reeds "op de kop heeft gelegd". Vader zegt dus:
"...maar Florestijn toch... daar schrik ik van...da's veel te gek...veel te veel...heeft u gisteren dan de marktbe-
richten van Rotterdam (toen de grootste veemarkt van het land -nu verdwenen- en maatgevend voor de handel)
niet gelezen?... daar waren de prijzen knap lager..."
"'k Verkoop aan jou, en niet aan de krant" is het snedige gewiekste wederwoord.
Dan gaat Vader op een andere tactiek over door vermeende mindere kwaliteiten van enkele dieren op te sommen
die niet overeen zouden komen met de uniformiteit van het hele koppel. Of hij zegt de koeien niet te willen omdat
ze hem "niet passen". Dit kan inderdaad zo zijn of een toegepaste politiek... dat komt er dan verderop wel uit en
dat gaat dan zo'n beetje aldus:
"...die tieger bij de vaarzen is wat smal...de bont gevlekte aan de rijpe kant...die donkerrode os is grof (van
been)...en het beest met die hele grote horens mankeert weer iets anders". Op die manier wordt dit spel gespeeld
en worden onder meer nog andere gebreken opgesomd. Uit dit alles blijkt echter wel dat Vader alle dieren goed
heeft opgenomen, en in zijn geheugen een bijna fotografisch beeld heeft vastgelegd. Zo'n bruikbare nuttige eigen-
schap heeft lang niet iedereen, maar het bevordert wel de herkenning bij de latere levering. Er wordt daarmee bij
zulke handel wel eens gerommeld. Bij Florestijn is daar echter geen sprake van. Hij blijkt de dieren even goed te
kennen als Vader ze heeft opgenomen en bij de aanduiding der dieren komt -alsof je een emmer leeg giet- "bedoel