OME HANNUS
Op de keper beschouwd was Ome Hannus, zoals J.A. van Keulen door de hele Tielse slagerswereld werd genoemd,
net zo'n figuur. Alleen, weinig Tielenaren zullen dat ooit hebben gedacht. Iedereen hield deze man voor rijk met
zo'n enorm drukke slagerij.
Mochten deze twee op het oog totaal niet op elkaar lijken, in werkelijkheid waren ze met hetzelfde sop van
grootheidswaanzin overgoten. Trouwens hij was lang niet de enige. Heel wat middenstanders leden aan de kwaal
goed de schijn te kunnen ophouden. Niemand mocht weten dat de dubbeltjes binnenskamers vele malen werden
omgedraaid eer ze werden uitgegeven.
Ome Hannus was een grote, fors gebouwde opvallende figuur onder de Tielse slagers. Hij had volvlezige roodge-
aderde wangen en een hoofd kaal als een biljartbal, waarop meestal zijn bril prijkte bijeen gehouden door een
touwtje. Kreeg je opdracht om bij Van Keulen een boodschap te doen dan hoorde je: "ga eens effe bij Ome Hannus
vragen?" heel eenvoudig en gemoedelijk.
In een toonbanklade of in een of ander hoekje verscholen lagen altijd dobbelsteentjes gezouten en gekookt
kinnebakspek, waar hij stiekem van snoepte. Zijn slagerij aan de Hoogeindsestraat mocht gezien worden, deftig
degelijk, met een koperen worstrek voor het raam volgehangen met allerlei worsten en hammen, die rondom in
de winkel ruimschoots in katoenen zakjes hingen. De vele halve varkens en later ook de rundervoeten getuigden
van een forse omzet. Dat was duidelijk.
Aanvankelijk was Ome Hannus alleen varkensslager, spekslager zei men. In en na de eerste wereldoorlog is dat
veranderd en werd elke slager "gemengd bedrijf". Ome Hannus vond alleen het beste slachtvee en de beste varkens
goed genoeg. Alle veehouders in de omtrek wisten dat Van Keulen niet op een paar gulden keek bij het bieden als
hij ervan overtuigd was beste dieren te kopen. Helaas voor hem was hij totaal geen gewiekste handelsman. Hij
tippelde er maar al te vaak in als veehouders schromelijk overvroegen.
Varkens inkopen is minder moeilijk dan runderen, omdat varkens meestal bij het levend gewicht worden inge-
kocht en runderen per stuk. Hiervoor moest je goed het gewicht kunnen schatten. Van Keulen liet snel de inkoop
hiervan over aan Dirk Keij uit Meteren, die zijn vak als veehandelaar tot in de puntjes beheerste. De kanttekening
moet hier bij dat Dirk een "luxe" koopman was, die slechts oog had voor mooie runderen en paarden. Om die reden
was hij een gezocht en befaamd keurmeester op verscheidene paasveetentoonstellingen.
Daardoor kreeg Ome Hannus weinig voordeeltjes in huis en dat zou nog niet het ergste zijn geweest, och dan
zou het desondanks nog wel hebben los gelopen. Maar het was meer zijn manier van werken die Ome Hannus de
financiële das heeft omgedaan. Van economisch denken hadden ze bij Van Keulen weinig kaas gegeten en van
efficiency nog minder. Calculeren stond helemaal niet in hun woordenboek. Slachten, erg veel slachten, dat was
hun leus en dan komt de winst vanzelf, hebben ze daar gedacht. Ze hadden niet de flauwste notie of al het vlees
wel op de juiste plaats terecht kwam en de juiste prijs opbracht. Potlood en papier om dit te berekenen zal nooit
zijn gehanteerd. Dat werd meer gebruikt om het "pofboek" vol te schrijven.
Behalve hijzelf wist vrijwel iedereen van Leendert Coopman hoe zwaar hij was. Van Ome Hannus lag dat een
tikkeltje anders. Tegen zijn enorme omzet werd torenhoog opgekeken en deswege werd hij er versleten voor een