met sal manassen achterom kijken

man in bonis. Weinig Tielenaren hebben geweten dat diezelfde Van Keulen -na meer dan 50 jaar slagerspatroon
te zijn geweest- armer van de wereld is gegaan dan hij er opkwam. "'t Zeugje" zoon Willem zette deze traditie lustig
voort. Tot in zijn tachtigste stond hij achter de toonbank maar hij wist evenmin als zijn vader enig bezit te
verwerven. Zijn AOW en dat van zijn zuster en zwager maakte het mogelijk van een redelijke levensavond te
genieten; hij is stokoud geworden.
Voor huidige slagers/zakenlui is het nauwelijks in te denken hoe idioot bij Ome Hannus is gewerkt en hoe de
prijzen werden vastgesteld. Aan een gegoede klant werd een -in hun ogen- hoge prijs berekend, waar tegenover
stond dat aan elke gril van zo'n klant zonder blikken of blozen werd voldaan. Werd om een vierkant stuk vlees
gevraagd dan werd net zo lang gesneden tot het dit model had. Die afsnijdingen gingen voor een krats weg. Aan
beenderen bleef veel vlees zitten, dat werkte sneller. Huisvrouwen met smalle beurzen hadden dit al jarenlang
door. Dat "afval" bracht een habbekrats op. In de loop van de morgen brachten oudjes en kinderen een doek met
of zonder pannetje. Om twee uur had zich voor de winkel een hele rij mensen gevormd en als de deur open ging -
er was dan gegeten en de boel "uitgezocht" (gesorteerd)- kreeg elke huismoeder zijn portie in doek of pan voor
enkele dubbeltjes of kwartjes, terwijl de werkelijke waarde van die porties om en nabij guldens of rijksdaalders
lag. En toch werd bij Van Keulen gedacht dat alles een beste prijs opbracht. Hoe onwaarschijnlijk dit moge klinken,
zo ging het daar toch echt toe.
En daar bleef het niet bij. Het kleine spul was dan weg, maar dan bleven de grotere afvallende delen nog over.
Die waren bestemd voor worst maken. Kon dit niet dezelfde dag verwerkt worden dan ging het ingezouten in
houten botertonnetjes de kelder in. Dat kwam dan later wel weer terecht, of werd helemaal vergeten ... er was
inmiddels alweer zoveel worstvlees gevallen dat dan eerst werd genomen. Wie zo worst moet maken... komt onze
Lieve Heer te hulp. Tel uit de winst.
Menigmaal is het voorgekomen dat een half vet kalf de rookworst inging om de eenvoudige reden dat die dag
een ander kalf werd geslacht. Nodig of niet. Bedenk daar eens bij dat in die tijd een vet kalf in de benen omtrent
ƒ 2,00 per kilo inkoop kostte en de rookworst ƒ 1,50. Zo te werk gaan is geld met handenvol tegelijk wegsmijten.
De meeste "Ome Hannus" verhalen komen uit de mond van onze ex-knecht Dirk, die om zijn vechtlust in zijn
jonge jaren onder zijn kornuiten de bijnaam "de Bokser" verwierf. Een mager, pezig ventje, oersterk. Je stond
versteld hoe zo'n op het oog min ventje de zwaarste voeten vlees de baas kon. In een tijdvak van 30 jaar -met een
onderbreking van zeven jaar bij Ome Hannus- diende hij Vader trouw. Dirk was lang niet van gisteren en hij had
een geheugen, enorm. Als hij ging "klanten vragen" -bestellingen aan huis opnemen- schreef hij niets op. En er
waren soms ingewikkelde uitgebreide bestellingen bij. In het kantoortje bij de winkel dreunde hij ze allemaal in
volgorde van bestellen op terwijl ze in het dagboek werden genoteerd. Het was een zeldzaamheid als hij zich
vergiste of iets vergat.
De onderlinge meter om de omzet van bepaalde slagers in die lang vervlogen tijd te vergelijken was het aantal
geslachte dieren in de week. Door andermans personeel uit te horen kwam je dat aan de weet. De jongens deden
dat ook onderling om een wit voetje bij hun baas te halen. Daardoor kan ik een slachtverhaal vertellen wat teke-
nend was voor Ome Hannus.
Voor 1914 was Ome Hannus alleen spekslager, waar 20 tot 25 varkens per week over de toonbank gingen.
Wouter Jager had ongeveer net zo'n grote omzet in de stad. Wout was uit heel ander hout dan Ome Hannus