menneke..." en met een stukje hout hier en een paar spijkers daar en nog een kwastje rode en groene verf herstelt
hij in een ommezien het karretje in nog groter luister.
Mijn blijkbaar stralende kinderlach is zijn loon. De "oude" baas (in mijn ogen althans oud) en ik sluiten vriend-
schap voor het leven. Wat neerkomt op het altijd mogen spelen met de krullen en de latjes op de vloer der timmer-
winkel.
Het karretje blijft nu erg lang heel. Het blijft mijn meest geliefkoosde speelgoed. Het doet maar wat fijn dienst
als ik voor Moeder naar Heuff, de kruidenier, helemaal in de Voorstad mag. Dat is een eind weg. Om zout of soda
te halen in zo'n grote bruine zak. Op de terugweg sabbelend op de zoete, donkerbruine suikerbal die juffer Jans of
Willem me toestopt, mmmm.
Och, dat kon toen in die tijd maar "zo" zonder gevaar. Behalve in de drukte van de maandagse markt en al was
het dan uitdrukkelijk verboden ver van de deur te gaan, och wat doen kleine jongetjes? Ze smeren 'em toch.
Maar ja, dat was toen..., dat kon toen in dat wat dromerige stadje Tiel aan de mooie, grote levendig stromende
rivier de Waal in het Betuwse land...