met sal manassen achterom kijken

met slechts Tiel wordt in de buitendienst gebruikt en Van Binnen beweert kinnebakken bij een slager in een dorp
buiten Tiel te hebben gekocht. Bij telefonische navraag zo-even op het Politiebureau bij deze buitenslager, blijkt
dit niet zo te zijn, dus die bewering klopt niet. Dan nog wat. Hier is het weegboek van de waag van Van den Berg
en het blijkt wel degelijk dat voor Van Tol 6 varkens zijn gewogen afgelopen donderdag en dat ze van Veemans
afkomstig waren."
Door het zien van de kinnebak en de stellige woorden van Halstein raakt Van Tol nu toch wat in paniek en
snauwt, zich vergetend, Van Binnen toe,
"Lilliku stommerik, 'k hè oe nog zo gezegd steeds alles goed op te ruimen" en slaat zich dan tevens voor zijn
kop, begrijpend dat hij met deze woorden zich bloot gaf en zichzelf daarmee verried.
Dan is er geen houden meer aan. De beschuldigingen vliegen over en weer, terwijl de agenten alles snel noteren.
Dan komt aan het licht hoe een en ander in elkaar zat met die stempels.
Keurmeester/veearts Van Hooidonk doet vrijwel alle keuringen in de buitendienst. In Garage Mulders stalt hij
zijn auto pal naast Van Tol. In de onafgesloten auto van Van Hooidonk lagen altijd de stempels met toebehoren in
een doos zo voor het grijpen. Iedere keer dat bij Van Tol clandestien werd geslacht "leende" hij die even om er de
varkens thuis mee te stempelen zonder er erg in te hebben -mogelijk wist hij het ook niet- dat de stempel van het
Tielse slachthuis met de C iets afweek van die in de buitendienst. 't Is een miniem verschil. Het brak die twee
echter wel de nek en zo kwam de zaak uit.
Directeur dr. Ten Broek -een ongewoon beste man, waar geen kwade gedachte ooit bij post vatte- zat met het
hele geval danig in zijn maag. In de eerste plaats was hij bijzonder teleurgesteld in het gedrag van deze zeer
gunstig bekend staande slagers, die bovendien naar het scheen toch echt niet hoefden te smokkelen. Daarom nam
hij dit hoog op en maakte er een flinke zaak van.
Och, dat clandestiene slachten, dat mocht natuurlijk wel niet, maar dat was een geldkwestie -zo was zijn ge-
dachtengang- maar dat stelen van de stempels. Nee, dat kon niet door de beugel, dat was min, dat ging hem te ver,
veel te ver, dus moest het voor de rechter.
En het publiek? Dat nam het net zo op. Over clandestien slachten konden ze nog wel heen komen. Maar stempels
stelen en al dat gedoe dat viel slecht. Omzetverlies voor lange tijd was de gevoelige straf voor deze twee slagers
en de economische politierechter veroordeelde beiden tot zeer hoge geldboetes. Ternauwernood ontkwamen ze
aan gevangenisstraf voor het "lenen" van de stempels. De rechter overwoog na het handige pleidooi van de advo-
caat met het accent op de open auto en de "voor-het-grijpen-liggen" der stempels dat dr. Van Hooidonk zeer onver-
antwoordelijk had gehandeld door deze dingen open en bloot in een auto achter te laten.
De overige slagers in de stad schrokken hevig. Verschillend spraken en dachten ze er over. Sommigen schreeuw-
den hun opinie luidkeels van de daken en leefden zich uit in hevige roddels over de betrekkelijk royale levenswijze
van de twee collega's. Dat was afgunst. Hoewel de meeste andere slagers geen goed woord over hadden voor de
gepleegde daad, zwegen ze er over tegen anderen. Ze vonden het jammer dat zoiets was gebeurd. Het aanzien van
de slagersstand, dat net bezig was wat beter te worden, werd hiermee naar beneden gehaald. De Public Relation -
al was dat woord toen nog niet uitgevonden- was er niet mee gediend.