Laatst ging ik langs bij een jonge vrouw
van in de twintig. Zij heeft een uitkering
en lichamelijke klachten. Voor corona
had ze een leuk leven. Ze had een leuk
baantje in de horeca en een paar lieve
vriendinnen. Tijdens de lockdown raakte
ze angstig voor contacten met mensen.
Doodsbang voor het virus. Ze praatte
zichzelf aan dat thuisblijven het veiligste
was. Geen contacten meer, feestjes gingen
toch niet door en thuisblijven was het
advies. Ze volgde het nieuws op de voet,
elke dag de besmettingscijfers erbij, de
cijfers maakten dat ze nog angstiger werd.
Inmiddels weet ze dat het veilig is om naar
buiten te gaan. Rationeel weet ze dit maar
gevoelsmatig zit de angst diepgeworteld
in haar systeem. Als kind was ze snel bang
voor nieuwe situaties en achteraf heeft ze
het altijd spannend gevonden om buiten
haar comfortzone te stappen. Maar door
haar vriendinnen en haar baantje in de
horeca kreeg ze meer zelfvertrouwen
om contacten te onderhouden en nieuwe
situaties aan te gaan. Het gaat nu niet goed
met haar. De zaak waar ze werkte is dicht,
ze ervaart veel stress en heeft last van
angsten.
Eerste stap
De huisarts heeft haar doorverwezen
naar een psycholoog en het wijkteam.
Samen kijken we naar wat haar wél lukt om
hieruit te komen. Ze zou graag weer wat
contacten willen opdoen met haar oude
vriendinnen. Dat is de eerste stap. Mensen
laten weten hoe het met haar gaat en
vragen om hulp. Een enorm grote stap,
maar de wil en wens is er bij haar en het
wijkteam is er voor haar.
Joyce Boshoff
Maatschappelijk werker, WIJkteam OpMEER
Impact van Corona,
ook in Opmeer
Fotografie: Marcel Rob