Artık istese de kımıldayamaz,
Yokluk esir aldı onu.
Bağladı ellerini kollarını sessizlik,Çaresiz bile değil artık,
Bir çocuk gibi korunmasız,
Karıştı bin yılın ölüsüne.
Ama onun umutları,
Benim de umutlarım olacak bundan böyle.
Çaresizleri korurken,
Annemi de korumuş olacağım biraz.
O dilediğince yaşayamadı ömrünü,
Varlığını özgürce geliştiremedi.
Ama bütün insanlar,
Varlıklarını özgürce geliştirecekler birgün
Ve annemi hiçbir zaman unutmayacağım.
Her ölüm kahramancadır,
Annem hepimizden önce yaşadı
Bu kahramanlığı.
Eyy benim yüreğim, güç ver bana!
Eyy hayat güç ver bana,
Anneme yaraşan şiirler söyleyim,
Boşuna yaşamış olmasın o,
Sonsuzlaşsın,
İçten, pürüzsüz dizelerimle..Nasıl acı duyarsa bir mağara adamı,
Nasıl çıkarsa ölçüsüz haykırışlar gırtlağından
Öyle bağırayım ben de, sonsuzlaşsın yüreğim,
Bütün insanlara sevgiler taşıyacak kadar
Ve öylesine güzelleşsin ki her şey,
Öylesine erisin ki yumuşak bir ışıkta
Öylesine bilgileşeyim,
Öylesine sevgiyle dolsun ki kalbim,
Ölürken annemleşeyim.
Biliyorum var olmaz bir daha yok olan şeyler.
Umurumda değil
Biçim değiştirdiği maddenin,
Ruh diye birşey de yok.