Yakılan köylerin dumanı.
Ve Hozat önünde, ayazda
Aç, çıplak çığrışır durur
Tunceli'nin, Hakkari'nin çocukları.
Dumanlı havada uzaktan uzağa
Akbabaların sesleri
Köpek havlamaları
Kurt ulumaları.Benim bu dünyada bütün lüksüm
Arada sığındığım
Şu yarım ufak rakım
Zehir olsun şimdengeri
Aha, onu da fırlatıp atıyorum!Yaşadığım bu utancın
Benzerini yaşayıp yazmış Nâzım
Kore'ye giden askerler adına
Ellilerde, hapisten çıktığı günlerde.
Şöyle diyor şiirinin bir yerinde:
"...
Oraya gönderildi seninkilerden
dört bin beş yüz tane memet,
kardeşlerini katletmeğe.
Kızarıyor yüzün
öfkeden ve utançtan
Ve umumiyetle filan değil,
sırf sana ait
ve eli kolu bağlı bir hüzün
Karını arkadan itip yere yuvarlamışlar da
Düşürmüş gibi çocuğunu,
...."