öğleye kadar böyle, öğleden sonra şöyle
çalışması tek kelimeyle ayıp sayılırdı. Değil
öğleye kadar resime, öğleden sonra şiire
çalışmak; öğleye kadar resim sonra heykele
çalışmak bile şüpheyle karşılanırdı. Picasso
bu anlayışı kökünden yıktı. Ve şu gerçeği
Kolomb'un yumurtası gibi oturttu:
- Ben öğleye kadar Dürer gibi desen çizerim,
boya yaparım, ama öğleden sonra Dürer'in
ömür billâh görmediği Afrika yerlileri gibi
heykeller yaparım. Keyfime kâhyalık yapmak
kimin haddine? Beğenmiyen kızını vermesin.
Picasso böyle çıktı iki dirhem bir çekirdek-
lerin karşısına. Canı ne istiyorsa onu yaptı,
onu çizdi, onu yonttu, onu kazıdı. Onun bu
davranışı yalnız gözle tadılan meslekleri
değil, öteki sanat kollarını da etkiledi. Bir de
baktık, sinemadan nefret eden tiyatrocular
yavaş yavaş sinema perdelerinde görünmeye
başladılar. Jean Cocteau yazı hayatından
resme yöneldiyse bunda Picasso'nun etkisi
yüzde yüz sayılır. Yılın yarısını kitap yazarak,
yarısını sinemaya harcayanlar bu cesareti
nerden aldılar? Picasso'nun sanat dünyasına
getirdiği en güzel hediye bu olsa gerek: