HAYÂT
Bugün hayâtı, müselsel bir ihtiyâç-ı siyâh;
bugün seâdeti, gafil bir iştiyâk ı tebâh;
bugün tenefffüsü, yorgun,
kadîd bir sürü «Âh!» olan bu cem’iyyet...
Bugün zehirlerinin kağr-ı neş’esinde yüzen,
bugün doğan çocuğundan terâne beklerken
figân duyan beşeriyyet, bu nuhbe-i hilkat,
nedir bilir-misin, oğlum?... önünde hârelenen
şu mâi safhaya bak: şimdi ansızın seni ben
tutub-da fırlatıversem onun derinliğine,
düşün biraz ne olur?... Korku bilmesen de,
yine
tehammül eyliyemez, çırpınırsın, ağlarsın;
zavallı kollarının hükmü yok ki kurtarsın!
O mâi şey seni yutdukca haykırır, bağırır,
fakat halâs olamazsın; omuzlarından ağır,
haşin, demir iki el muttasıl itib zedeler;
ne çâre yok ineceksin... Bu işte ömr-i beşer.
44