minberin gölgesine sığınmış
çelimsiz, zayıf birine çevrili, o
ki, bütün inamşıyle alnı yerde secdeye
varmış;
sessiz dudağı duâ ederken titriyor,
rahatlık ve uykudan uzak,
cenneti kazanmak ümidini besliyor.
Devamlı zikreder, ibâdet eder;
bin tevazu, hulûs ve hürmetle
her secdeye varışta, hakikati gören gözü
karanlıkları perde-perde sıyırarak
dâimi bir görüş sevinciyle
cennetin içini seyreder gibidir.
Bâzan bütün bu temaşaya kendini kaptırır,
o zaman sanki Allah’ın katını
ağlıyan gözleriyle görür gibi olur.
Sonra tesbihli eliyle gösterir,
gösterir gülen, güzel bir çehreyi:
Bu, bizi sevindirecek bayramın yüzüdür.
Rübâb-ı Şikeste ve Diğer Eserleri, S. 361
65