TEVFİK FİKRET

Söyler, inler, sayıklar; elhâsıl
beşerin anlatır ne yolda, nasıl
bu sakâmetli ömrü sürdüğünü;
görürüm kanların köpürdüğünü,
o kadidin o dişlek ağzında.
Sesinin kağr-ı ihtizâzında
öyle mûhiş bir in’ikâs-ı enin
işitir, öyle titrerim ki, zemin
sanırım lerzegir-i nefrîndir...
İndir, ey mahşer-i cidâl indir
perdeler, sahne-i fecâ’atine!
Sönsün artık bu dâimi fitne.
Hele sen, ey kâdîd-i an’anehâh,
yetişir çizdiğin hutüt-ı siyâh!..
Biz sabah isteriz sabah; o uzun
geceler nâ’imîne hayr olsun!
Kimsin ey gölge, sen ki, mest-i harâb
ediyorsun zalâme doğru şitâb?!.
Kanlı birşeyle oynamış gibisin;
belli, hemnev’imin muharribisin.
Kahramanlık... Esâsı kan, vahşet;
beldeler çiğne, ordular mahvet ;
kes, kopar, kır, sürükle, ez, yak, yık;
ne "Aman!" bil, ne "Ah!" işit, ne "Yazık!"
Geçdiğin yer ölüm, elem dolsun;
ne ekinden eser, ne ot, ne yosun;
sönsün evler, sürünsün â’ileler;