Χρήστος ΤσουκάληςΈλεγε πάντα, «ο σεβασμός και η εκτίμηση δεν επιβάλλονται μόνο κερδί-
ζονται» και ήταν ικανοποιημένος μ’ αυτό.
Η ιδέα ότι η ζωή και ο θάνατος συμβαδίζουν πλάι-πλάι
δεν έχει νόημα αν ασχολείται ο άνθρωπος με πράγματα και
καταστάσεις που του φέρνουν δυσφορία. Που του χαλάνε
την ψυχική ηρεμία, τη γαλήνη, αν αποσπά την προσοχή
του από τόσο ωραία πράγματα που υπάρχουν γύρω του.
Άνοιξε τα μάτια του και είδε πως η μέρα είχε φέξει για τα
καλά, μα δεν είχε όρεξη για τίποτε, δεν αισθανόταν πείνα
παρά μόνο δίψα, δίπλα στο κομοδίνο του υπήρχε πάντα
μια μικρή κανάτα με νερό, με δυσκολία κατάφερε να ση-
κωθεί στο πλάι στηριγμένος από τον αγκώνα του, έπιασε
την κανάτα την έφερε στο στόμα του, κατέβασε δυο γουλιές
μα του φάνηκε άνοστο.
Με αργές κινήσεις την άφησε και έγειρε πάλι στο κρεβάτι,
εκείνη τη στιγμή διαισθάνθηκε την αντίστροφη μέτρηση.
Καταλάβαινε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, το
σάλιο ξεραίνονταν στα χείλη του, τα πόδια τα κινούσε με
σχετική δυσκολία, ενώ τα μάτια του δεν υπάκουαν να πα-
ραμείνουν ανοιχτά.
Δεν ήθελε όμως να αφήσει το σώμα του σε αδράνεια, έ-
πρεπε να στέκεται στα πόδια του μέχρι η ψυχή αποφασίσει
να το εγκαταλείψει οριστικά. Πίστευε πως οι λειτουργίες του
σώματος εξαρτιόνταν από την διανοητική συμπεριφορά του
εγκεφάλου και προσπαθούσε να τη διατηρεί όσο μπορούσε
σε καλή κατάσταση.
Όταν άκουσε να ανοίγει η πόρτα άνοιξε τα μάτια του ζωη-
ρά με την ελπίδα να μη καταλάβει τίποτε η κόρη του, σή-
κωσε τα σκεπάσματα και της είπε.
- Καλά που ήρθες, αλλιώς θα κοιμόμουν ακόμη. Τι ώρα
είναι;