Χρήστος Τσουκάληςέκανε οικονομίες, που αργότερα κατάφερε να αγοράσει και
κα να δυο κτήματα, φρόντισε να τα φυτέψει, κάποια με
ελιές, και άλλα να σπέρνει σιτάρι, εξασφαλίζοντας έτσι το
λάδι με το ψωμί για την οικογένεια του. Όποιος είχε στην
κατοχή του τα δύο αυτά αγαθά μπορούσε να θεωρηθεί αυ-
τάρκης. Και ιδιαίτερα στην διάρκεια της κατοχής.
Δεν θυμότανε ποτέ τον εαυτό του άεργο, χαιρότανε τα κα-
λοκαίρια που η μέρα ήτανε μεγάλη κι έτσι μπορούσε να
δουλεύει περισσότερο. Εικόνες από καλοκαιρινές δουλειές
έφταναν στο νου του.
Πόσα χρόνια αλήθεια ξεκινούσε το καλοκαίρι με το θέρι-
σμα; Από τότε που ήταν μικρό παιδί, μα και ανέκαθεν ο
τρόπος ήταν ίδιος. Μόλις τα στάχυα κιτρίνιζαν οι θεριστάδες
ετοίμαζαν τα δρεπάνια και τα λελέκια τους. Τα ξεκρεμάγανε
από την αποθήκη, τα τροχίζανε με τις λίμες και τα ακόνια
να είναι κοφτερά ώστε να γίνεται εύκολο το κόψιμο των
καλαμιών. Τα αφήναν κάτω σε χειρόβολα και από κοντά
ακολουθούσαν οι μπαγλατζήδες που τα δένανε σε μεγάλα
δεμάτια. Ύστερα τα φορτώνανε στα ζώα ή στα κάρα, «εάν
ήταν το μέρος βατό,» και τα στοιβάζανε σε πέτρινα αλώνια.
Όταν τελείωνε το κουβάλημα κόβανε τις δέστρες από τα
δεμάτια τα απλώνανε κάτω και με τα μουλάρια ή με τα
άλογα πατούσαν τα στάχια. Έπειτα με τα ροκάνια να κο-
πούν τα καλάμια ώστε να αχυροποιηθούν γιατί χρησίμευαν
ως τροφή για τα ζώα. Στο τέλος λίχνιζαν τον καρπό για να
ξεχωρίσει από τα άχυρα. Ήταν μια κουραστική πολυήμερη
διαδικασία, συνάμα έπρεπε να έχουν σύμμαχο και τον
καιρό.
Όταν μπήκε η τεχνολογία στη ζωή μας τα πράγματα άλλα-
ξαν. Σιγά, σιγά όλη αυτή η ταλαιπωρία εξαλείφθηκε, έγινε
παρελθόν, και οι γεωργικές ασχολίες εξαρτώνται πλέον από
τα μηχανήματα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο ό γεωργός έχει