Ο Μόνος ΕπιζώνΤι κρίμα, μουρμούρισε, να μη μπορέσω να ξανά δω αυ-
τούς τους σωτήρες μου που σε διαφορετική περίπτωση...
ποιος ξέρει τι κατάληξη θα είχα. Έκανε το σταυρό του με
ευγνωμοσύνη προς τις ψυχές αυτών των ανθρώπων λέγοντας
«ο Θεός να τους έχει αναπαυμένους»
Ήθελε να ξαναφέρει και να ξαναζήσει τις στιγμές εκείνες.
Να βάλει σε δοκιμασία την μνήμη του αν θα ήταν ικανός να
εντοπίσει ένα προς ένα τα σημεία από την στιγμή που τον
συνέλαβαν έως τον τόπο που έγιναν οι εκτελέσεις, και προ-
χώρησε προς την κατεύθυνση όπου πίστευε πως ήταν το
σημείο, μα πολλά πράγματα είχαν κυριολεκτικά αλλάξει.
Με κάποια σχετική δυσκολία τελικά εντόπισε το αρχικό
σημείο ξανάφερε στο μυαλό του την εικόνα των Γερμανών
στρατιωτών που τον ακινητοποίησαν και τον έσπρωξαν με
βία προς το χωριό, ύστερα ακολούθησε το μονοπάτι όπου
άλλοι στρατιώτες κουβαλούσαν με τον ίδιο βίαιο τρόπο και
άλλους ομήρους.
Σιγά-σιγά με βάρος τις αναμνήσεις προχώρησε ως το κάτω
καφενείο όπου ευτυχώς είχε ελάχιστα αλλάξει. Κάποιοι
θαμώνες τον κοιτούσαν περίεργα σαν τον έβλεπαν να παρα-
τηρεί τους γύρω χώρους μα δεν έδωσε σημασία. Δεν είχε
διάθεση να μιλήσει με κανέναν άλλωστε του φάνηκαν πως
ήταν στο σύνολο τους νέοι και ήταν αμφίβολο αν θα θυμό-
ντουσαν τίποτε από εκείνο το συμβάν.
Κάνοντας προσπάθεια να φέρει εικόνες από τις κινήσεις,
από τις όψεις των συλληφθέντων και τους χώρους που σε
κάποιους είχαν γίνει παρεμβάσεις, και δεν του θύμιζαν
απολύτως τίποτε πήρε το δρόμο για το επάνω καφενείο.
Τα βήματά του είχαν γίνει βαριά, ο ιδρώτας, βοηθούμενος
και από την σχετική ζέστη της μέρας, άρχισε να τον κατα-
κλύζει σε όλο του το κορμί δίνοντας του την αίσθηση πως
ξαναζούσε εκείνες τις στιγμές. Δεν ένιωθε ούτε έβλεπε κανέ-