Ο Μόνος Επιζών∞
Ήταν 18 Δεκεμβρίου 1943 ημέρα Σάββατο. Το επόμενο
Σάββατο ήταν τα Χριστούγεννα που βρήκε δυο χωριά βυθι-
σμένα στο πένθος και στην οδύνη. Πόση δυστυχία έζησαν οι
άνθρωποι εκείνες τις μέρες! Ως πότε οι άνθρωποι θα εκδη-
λώνουν τα βάρβαρα ένστικτα τους με τέτοιους τρόπους; Θα
μπορέσει άραγε ο άνθρωπος να κατανοήσει πως σ’ αυτή τη
ζωή είμαστε προσωρινοί; Θα καταφέρει ποτέ να εκδηλώνει
αγάπη προς τον συνάνθρωπό του και όχι μισαλλοδοξία;
Τα ερωτήματα αυτά τα είχε ριζωμένα στο υποσυνείδητο
του και απάντηση δεν εύρισκε.
Συνειδητοποιούσε, πως η ζωή του από εκείνη τη μέρα είχε
αλλάξει ριζικά. Αν και αγράμματος, είχε παρατήσει το σχο-
λείο στην Τρίτη δημοτικού, άρχισε να διαβάζει να ενημερώ-
νεται και να φιλοσοφεί. Έβλεπε τα πεπραγμένα της ζωής
από άλλη οπτική γωνία.
Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να εστιάζεται σε ό,τι πιο
ωραίο υπήρχε γύρω του στέλνοντας αγάπη σε έμψυχες και
άψυχες υπάρξεις.
Η συμπεριφορά του με τους ανθρώπους τον απασχολούσε,
η εμπειρία και η ανάγκη να συνδιαλέγεται καθημερινά με
δαύτους, του υπέδειξαν να φέρνεται με ευγένεια, με αγάπη,
με ηρεμία.
Σπάνια θύμωνε μαζί τους, εφάρμοζε με ευλάβεια την πα-
ροιμία.
«τον θυμό τον πρωινό κράτα τον για πρωινό»
με την ειλικρίνεια, σε συνδυασμό με την ευγενική του
στάση είχε καταφέρει να κερδίζει τον σεβασμό και την εκτί-
μηση από την πρώτη επαφή που θα έκανε με κάποιον.