görecek.. Ey sırdaşlığa soyunmuş sabah güneşi! Şu
uzun gecelerde seni o kadar andım ki gece
geceliğinden utandı da ayı misal vererek yıldız yıldız
gözyaşı dökmeye başladı. Şimdi başımızı yastığa
koymadan uykudan geri gelebilirsek elhamdülillah
diyelim. Dünya içinde hangi mutlu insan vardır ki
verecek hesabı yazılacak ameli bir sırrı bulunmasın..
Hiçbir nefis emin olamaz ki o peygamberler dışında ya
da rabbimin kendi katından nasip ettiği güçle amel
eden kullar dışında hiç bir nefis emin olamaz. Sendeki
elem, keder ve gam sana karşı bir işarete benzer. Sen
senden habersiz nefsinin yedi belalı kuyularına inmeye
meyil edince bir bakarsın ki etrafını hiç ummadığın
anda kuşatıvermiş. O gece nereye kaçacaksın ki? Yolda
onun emrinde sendeki kanı pompalayan kalp de onun
emrinde.. Zaten şimşeklerin bir çakıp bir sönmesine de
güvenme, çünkü onlar sana yol göstermek için değil
şanı yüce rabbimize zikretmek için ışık saçıp
duruyorlar. Duyu organlarının algılayamadığı olaylar
var. Bu olaylar senin sinende de geliştiği zaman hayret
denizlerindeki o çok güzel deryaları görürsün. Aman
Yarabbi.. bu deryalarda sanki Esma-ül Hüsna’nın gül
kokuları var. Burada canı canana teslim etme zamanı,
burada aklı yaratana teslim etme zamanı, burada
yüzenlerle beraber takdire doğru gitmek zamanı..
Hocam bir mendil de bana ver de bu mihnet
zamanından senin yanına kanat açayım da
yüreğimdeki bu kebap serinleyiversin. Şimdi içten içe
daha da içe inme zamanı değil mi? Evet.. Artık ben
kendi kanatlarımı yolabileceğim kadar yoldum, etrafım
tüylerle doldu ama yinede kanadım varmış gibi
çırpmak istiyorum. Hey yobaz nefis bir türlü mütevazı
davranıp da şu soysuzların demir attığı mukayese
tünelinden ayrılamadın. Sen kim hayret denizlerindeki
dağlar gibi yüzen gemiler kim.. Sadece gözlerimi