Sakın akıl kabın dar diye anlayamadığın bu büyüklük
karşısında saçmasapan düşüncelere düşmeyesin.
İnsan çeşitli evrelerden geçer. Bu evreler kendinden
habersiz olduğu evrelerden başlarda kemali ömür
evresine kadar oradan da eceli seher, oradan da
hesabı ekber oradan da ya pişman ya sevinçli bir hale
girer. Şimdi akıl bir gerçek olay ise aklın yan
unsurlardan destek alması vardır. Bu yan unsurlar,
senin önem verdiğin şeyler yaşam tercihine ve bunun
gibi bir çok olaya dayanır ama dayanağın çürükse en
fırtınalı günde kırılarak bir nevi sana ihanet etmiş olur
ki bu da uçuruma düşmeye kafidir.
İnsanlar çok zalim vefasız kendi menfaatini düşünen
ve acı vermeye meyilli yaratıklardır. Sadece sabır, iman
ve hayır eleğinden geçen şahıslar bu kötü hallerini o
eleğin üstlerinde bırakırlar. Tabi eleğe meyletmek de
ayrı bir hayret olayıdır. Yani sen neredesin, ne
yapıyorsun, hangi işlere meyl ediyorsun? Kendi
vicdanında bakınca ne görüyorsun, bu yaşına kadar ne
yaptın ve en önemlisi ailen dostların seni nasıl görüyor,
nasıl tasvir ediyor? Bu işler inceden inceye işlerdir ki
terk aynasında herkes bakamaz. Şimdi diyorsun ki bu
terk aynası da ne? O zaman düşün nasıl bir ilimi
öğrenmek için ahd-ü gayret içine giriyorsan bunlarında
zeminini bulmak ve anlamak için çalışıp gayret etmek
ve kendi gönül bahçene ışık verecek bir meşale
yakman gerekir. Aklını gerçekten iyi kullanan, işin
sonunu gören herkes çok iyi bilir ki ömür sadece sana
bir anlığına verilen gelip geçici bir rüyadır. Uyan bu
rüyadan ey küflü göz.. Uyan bu rüyadan sadık
olmayan söz uyan.. Bu rüyadan nefsin karanlık
kuyularında pis kokularında yüzen söz, uyan ki
göresin..