keşif-ü kalp devesinden düşüp bir vefa çölünün toz
toprağına karışıp gitmişiz. Şimdi desem ki suskunluk
tünelinde ne görüyorsun? Sen bana üç beş ekmek üç
beş altın perdesinin arkasından gah gülerek gah
şaşırarak ne tüneli ne suskunluğu diye omuz silkmeye
devam edeceksin. O yüzden ne sen beni yolumdan et
nede ben seni yemek yemekten alıkoyayım. İçimden
bir ses diyor ki bu günah tarlasının mahsulü zakkum
ağaçları değil mi? Hani ne güzel söylemiş şanı yüce
vekil; zerre kadar iyilik ya da zerre kadar kötülük
karşılıksız kalmayacak. Geri dönüp de baktığımda şu
yazdığım kitapta ne sana nede bana yer var. Bir tek
Şems hocamızın bakışları bir de sünneti Ehlullah’ ın
mübarek yüzlerinden akseden içime bir ferahlık veren
Kabe ezanları.. Hani o dost demişti ya, Bismillahu
Allahuekber! İdrakimin bir hiç olduğunu zaten baştan
beri biliyordum ama aklım bilmiyordu. Çünkü ha bire
şekil duvarlarına çarpa çarpa ilerledikçe kerpiç bana
ben aynaya kör şekilde selam verip duruyorduk.
Başkalarına pusula olamaya ne kadar da hevesliymişiz,
hey gaflet uçurtmasına kuyruk olmuş bilgisiz nefis ipi
hey! Şimdi hayret ormanlarında aşk ehlinin seslerini
duyup da heyecana düşen muhabbet bülbülünün
kanadında bir tüy olsaydım da yeşile bürünmüş
hurilerin zemheri ötesi bakışlarındaki (Allah cc.
sabredenlerle beraberdir) ayetinin aksetmesindeki
tecelliyi yaşayanların huzura ermiş gönüllerini
görseydim. Ama şu fil ordusu bize ha bire mızrak
atmaya devam ediyor oysa bilmiyorlar ki mızrakların
uçları eğilmişte gerisin geri dönmekte.. Bu halden hal
olmaya bizim yelkenimizin sürüşü yetmez. Bize
şeyhinin huzurunda kalbini muhafaza edenlerin sadık
kalple hakka sarılmışların idrakleri gerek. Yoksa sen de
sönüp gideceksin ben de.. Zaten şu gaflet rüyasındaki
şeytanın bizi oyalayacak çok az sihri kaldı. Birazdan