Kolay yada zor bir işle karşılaştığın zaman derhal karar
verme ki sana bir zarar gelmesin. Heves bir lezzetli
sofraya benzer. O sofradaki yemeklerin ne olduğuna
bakmadan kaşığını acele ile sallamaya başlarsan
zehirlerle karşılaşman hiç de uzak değildir. Acılar
insanın ruhundaki manevi kapıları açan en büyük
etkendir. Kim acı çekiyorsa, bil ki onu feraha erdirecek
bir pınarın yakınında oturuyordur. Bazısı farkına erer,
bazısı eremez. İş gelip akıl yoluna dayanıyor. Bu yolu
iyi seçersen sana asla bir kötülük dokunamaz, çünkü
başında tedbirini alıyorsun demektir. Hayat aslında
sadece bir imtihan için bahşedilmiş bir hazinedir ama
nedense insanlar bunu çoğu zaman şöyle
algılamışlardır: Para servet ve hırs bunları kuşatmış,
tıpkı toprak altında yaşayan kör farelere dönmüşlerdir.
Ölümden ibret alamayan yaşamdan ne anlayabilir ki!..
Dosta giden yollarda bizi avlamaya çalışan bunca
mihnet varken, biz de böylesine avareyken kim o
sultanın kapısına varıp da seyrangah zevkine ulaşabilir
ki? Çok zor.. Bir o kadarda sabır gerekiyor. Cahil dost,
kaba bir taş gibidir. Neresinden yontarsan yont
yüzünü dağa çevirir, meyil ettiği yönden çeviremezsin.
Nerede bir tenha harabe bulursa orada içindeki
menfaat duyguları için seni beş kuruş etmez adamlara
satar gider. Böylelerine dost denilmez ama kurt
postuna sarılmış yılanları dost zanneden çok olmuştur.
Her yaşanan duygu bir nimet gibidir. Burada lal
olandan kör olandan da bakış, duyuş sual olmaz.
Hatta kalplere giden yollar vardır. Bunlar kimi insanda
açık kimi insanda kapalı olur. Tıpkı papağanla normal
insan gibi bir hal vardır aralarında.. Birisi
hissetmediklerini tekrarlar durur, diğeri ise
anlattıklarını yaşamış gibi zevk alır.