dünyanın merkezi kabul ettiğinden, dışarıdaki dönen
olaylara çok az bakma ihtiyacı doğar.
Bu bakış isteği ise ya kendi zevki sefası içindir ya
maşiyet kavgası için, ya da el aleme ne olmuş,
bakayım da biraz eğleneyim çabasıdır. Her açıdan
baktığımızda beden, nefis ve ruh üç atlıya benzer ki
bazı insanlar yönetilmeyi, bazıları da yönetmeyi
severler. Bir grup adam daha vardır ki bunlar şu
saydığımız ikisine de karşıdırlar. O taife avarelikten
hoşlanır, belli bir amaçları yoktur. Aslında hem
kendilerini sefil etmişlerdir, hem de peşlerine takılan
akılsızları perişan etmişlerdir.
Ey sadık kardeş, kardeş olmak illa aynı anne, aynı
babadan doğmak değildir. Gözünü açsana, bak ne
kardeşlikler var. Bunlar bazen senin hayatta kalmana
bile vesile olurlar. İklimi dilde gülşen bahçeleri ekmek
çok kolay değil.. Bu bahis içimden akan nehirleri sana
göstermek için değil, o nehrin içine girmen için vesile
olmuştur. Hava insandaki ciğer ile kardeş olmasaydı,
sen çetin bir savaşın tam ortasına düşmüştün. Her
ibadet, Kuran’dan kaynağını alan her ibadet açılan bir
kapı gibidir. Seni hep iyilik, doğruluk, tevazu ve
merhamet saraylarına çeker götürür. İşin acayip tarafı
ise zamanında çok cebbar, çok zalim, çok acımasız
olan kişiler bu latif ve güzel şeyle karşılaştıklarında
tıpkı bir çocuk gibi kanat çırpmaya başlarlar. Bu kanat
çırpış çok hızlıdır, gönül güzel bir şeye alıştığında
ondan vazgeçemez. Yoksa ne diye ben harf
labirentinden senin gözün için bunca söz çıkartıp
durayım ki! Aklın var ise düşün, bu bile bir hayra
yöneliştir. Zoru sevmiyorsan kolay olanı seç, bu senin
kendi kararındır ama zor günde de hediye bekleme.