Nowe Miasto Lub Iława gotowe_do internetu

Muzeum miastotwórcze

Jak wypracować wizję?
Nie ma na to jednej recepty. Ale istnieje kilka sprawdzonych mechanizmów,
który doprowadziły do znakomitych odkryć. Po pierwsze, ośmielmy się wyjść
poza nasze dotychczasowe wizje i doświadczenia. Zawieśmy je, wręcz unieważ-
nijmy, przynajmniej na jakiś czas. Przyzwyczajenie jest bowiem wrogiem nowego.
Zamyka, nie otwiera. Przywiązuje, nie uwalnia. Każe skupiać się na własnej już
istniejącej koncepcji, uniemożliwiając słuchanie innych. Oczywiście rezygnacja
z własnych przedzałożeń jest trudna, ale nie jest niemożliwa. Podstawą jest do-
bra wola oraz zgoda na poszukiwanie dobra wspólnego – czegoś, co, choć zdaje
się dziś zanikać, jest niezmiennie gwarantem pozytywnej zmiany. Ważne są jed-
nocześnie jasne reguły poszukiwania i współdecydowania. Jeśli przyświecać nam
będzie dobro wspólne (wcale niełatwe do określenia, ale dlatego właśnie trzeba
się spotkać, by razem poszukiwać) i jeśli będziemy trzymać się ustalonych reguł,
osiągniemy na końcu podwójną korzyść. Po pierwsze, wypracujemy pomysł real-
nie życiowy, otwarty na nowe możliwości i na przyszłość. Po drugie – wzbudzimy
energię społeczną. Jedno i drugie są bezcennym skarbem w życiu miasta. Jedno
i drugie gwarantuje także w przyszłości autentyczność animacji muzeum, o które
nam chodzi, bo także sposób funkcjonowania winien być określony wraz z wizją.
Ileż to powstało placówek w Polsce, które już u zarania okazywały się statyczne,
bez pomysłu, martwe!
Pozwolę sobie podkreślić raz jeszcze aspekt współuczestnictwa i współde-
cydowania. August Cieszkowski, znakomity myśliciel wielkopolski, przywoływał
chętnie metaforę „organizmu”, jakim jest społeczność danego miejsca i że tylko
współdziałanie prowadzi do harmonii i rozwoju. Z takiego właśnie myślenia zro-
dziła praca „organiczna”. Z kolei Krzysztof Czyżewski wskazuje na jeszcze pre-
cyzyjniejszy obraz, na „tkankę łączną”, która jest „najbardziej zróżnicowana ze
wszystkich tkanek. Wytwarzająca substancję międzykomórkową, budująca złą-
cza, życiodajna.”(Czyżewski 2020: 125). Także i on przywołuje ją w kontekście or-
ganizmu społecznego. A w nim nie można pomijać zjawisk niewygodnych. „Małe
centrum świata otwiera się na sąsiada, tego najtrudniejszego do zniesienia, bo
najbardziej realnego Innego, wobec którego chce się uciekać w świat, daleko.
Tymczasem tutaj „cały świat” staje się dostępny w bliźnim, z którym można się za-
bliźnić. Dopiero potem przychodzi reszta.” (Czyżewski 2020: 211). Podsumowując,
„kamieniem węgielnym małego centrum świata” są „niewidzialne mosty” tworzo-
ne przez ludzi między ludźmi (Czyżewski 2020: 212). Tylko że trzeba jeszcze być
do tego przekonanym oraz tworzyć ku temu możliwości. To rola w szczególności
czynników decyzyjnych.