prezentacja i promocja oraz popularyzacja różnych przejawów dawnej kultury
i historii, wdrażanie programów utożsamiających współczesnych mieszkańców
z dawnym miastem i jego okolicą. Nie jest zapewne wolą władz samorządowych
Iławy promocja historii zawężonej do krótkiego odcinka przedwojennej tożsamo-
ści. Oczekiwania mieszkańców Iławy też są zapewne znacznie szersze i głębiej
sięgające w jej dzieje.
Inną sugerowaną lokalizacją przyszłego muzeum jest pawilon w zachodniej
pierzei Placu Bandurskiego, w centrum osiedla wybudowanego na obszarze sta-
romiejskim w latach 60./70. XX wieku. Wydaje się ona bardzo interesująca z wie-
lu względów. Plac jest jednym z niewielu reliktów historycznych dawnego rynku
lokacyjnego. Przywrócenie mu roli centralnego placu, dominującego w publicznej
przestrzeni poprzez aktywizację i integrację wokół muzeum mieszkańców osie-
dla i innych dzielnic Iławy, znacząco ożywiłoby ten nieco martwy i senny fragment
miasta. Powstałby nowy i ważny punkt na ścieżce turystycznych atrakcji.
Projektowanie i wzniesienie nowoczesnej budowli znacząco ożywiłoby samo
miasto. Możliwości promocji idei nowego muzeum, nowoczesnej architektury jego
siedziby, jej twórców etc. są wręcz niewyczerpane i mogą znakomicie służyć pro-
mocji miasta. Często zdarza się, że sam obiekt o wybitnej architekturze przyciąga
zwiedzających, bez względu na treści jakie kryje. Tak Gdańsk znakomicie wykorzy-
stał wiele lat temu budowę Muzeum II Wojny Światowej, czy Teatru Szekspirow-
skiego, które wówczas i dziś świetnie promują gdańską współczesną architekturę.
Propozycja ta mogłaby być wielkim i ożywczym wyzwaniem dla miasta i regionu
w obszarze aktywności całkiem nowych w wielu wymiarach.
Budowa nowoczesnego obiektu muzealnego jest dużym wyzwaniem, ale cel
wart jest wysiłku. Polskie muzealnictwo wciąż cierpi na brak budowanych od nowa
siedzib. Powstające muzea najczęściej lokowane są w obiektach zabytkowych, du-
żym nakładem finansowym adaptowanych do nowych funkcji, których ostatecznie
i tak nie są w stanie w pełni wykorzystać. Ograniczenia są bowiem zbyt wielkie
i dotyczą nie tylko możliwości użytkowanych zabytkowych przestrzeni, ale także
ich ochrony. Budowle te są w znaczącym procencie poddane ochronie oraz nad-
zorowi wojewódzkich konserwatorów zabytków. Zatem placówki muzealne pod-
legające miastu czy gminie, równocześnie objęte są kontrolą państwowych wo-
jewódzkich służb konserwatorskich. Rodzi to niekiedy pola konfliktów. Dyrektor
muzeum powołany przez miejski samorząd odpowiada za powierzone mu zasoby
historycznych i artystycznych muzealiów, równocześnie sprawując opiekę nad
użytkowanym zabytkiem niebędącym w pełni w gestii lokalnego samorządu, bo
uwarunkowanym ograniczeniami ustawowymi. Ograniczenia adaptowanych za-
bytków są duże, a ich przystosowanie do współczesnych funkcji muzealnych bar-
MUZEUM W IŁAWIE. Potrzeba i konieczność