84
poziomu górnego, z niezależnymi podziałami wewnętrznymi, albo też – jako konstrukcja sta-
lowo-szklana – może być specjalną strefą ekspozycyjno-edukacyjną.
Lokalizacja ta, ze względu na swoje docelowe potencjalnie duże zasoby kubaturowe, da
możliwości różnicowania funkcji pomieszczeń, a co najważniejsze – pozwoli na zapewnienie
muzeum właściwych powierzchni magazynowych. Nie bez znaczenia jest także i to, że budynki
zachodniej pierzei Placu Bandurskiego posadowione są na stabilnym i suchym podłożu geolo-
gicznym, zapewniającym ustalenie we wnętrzu muzeum właściwego mikroklimatu, koniecznego
do przechowywania i eksponowania muzealiów.
Istotną wartością wizualną powstania historyzującego budynku w linii zachodniej pierzei
Placu Bandurskiego byłoby to, że obiekt znajdowałby się na ważnej osi widokowej i komunika-
cyjnej ul. Niepodległości. Wchodzący w przestrzeń placu ze strefy międzyblokowej jako pierw-
sze wrażenie odbierałby widok na atrakcyjny obiekt, korespondujący bezpośrednio z napisem
STARE MIASTO na murku przy ul. Niepodległości.
Zmiana wizerunku i funkcji zachodniej pierzei przyrynkowej wymusi w sposób naturalny
zmiany w sąsiedztwie samej siedziby muzeum, jak i w przestrzeni całego placu. Do progra-
mowania tych zmian należy zaprosić mieszkańców okolicznych domów, jak też wszystkich
iławian. Aktywności, w formie kreatywnych pikników, warsztatów terenowych i innych form,
zaproponowanych przez uczestników, będą ważnym wkładem społeczności lokalnych w proces
społecznego wytwarzania przestrzeni publicznej Iławy.
4.1.2. Ulica Niepodległości
Ta ulica jest dziś nie tylko symbolicznym, ale na wskroś realnym objawem pęknięcia cen-
trum miasta. Jej ostatni gruntowny remont przeprowadzony około 2008 roku, a więc całkiem
niedawno, doprowadził do skrajnej degradacji tego, co jest istotą ulicy śródmiejskiej – jej in-
tegracyjnej, społecznej funkcji: „Bez ulic dostępnych dla ludzi nie sposób kształtować lokalnej
tożsamości” [Kubicki 216: 84].
„Ulica w mieście od zawsze pełniła wiele różnorodnych ról. Jej funkcja komunikacyjna oznacza,
że ulica jest nie tylko ciągiem transportowym, ale również miejscem szeroko rozumianych kontak-
tów międzyludzkich. W tym kontekście problematyczny okazuje się ruch samochodowy, którego
nadmiar powoduje zanikanie cech integrujących ulicę, podczas gdy powinna ona zaspokajać zapo-
trzebowanie na przestrzenie publiczne, być miejscem różnorodnych kontaktów między ludźmi.”
[Damurski 2016: 87].
Wspomniane już zbyt intensywne zainwestowanie północnego nabrzeża Małego Jeziora-
ka, jak też budowa hali widowiskowo-sportowej i galerii handlowej „Jeziorak”, doprowadziły
do wyizolowania potencjałów skweru z rzeźbami pałacowymi z Kamieńca oraz parku z fontanną
„żaba”. Przedwojenne zainwestowanie tego terenu (mleczarnia, magazyny) nie tylko przestrzen-
nie otwierało akwen Miejskiego Jeziora na oś ulicy Cesarskiej (ob. ul. Niepodległości), ale wy-
twarzało także korytarze powietrzne, o których obecność w przestrzeni miejskiej – obfitującej
w groźne wyspy ciepła – tak dziś zabiegamy. Gdyby zamiast galerii handlowej zabudowano
jedynie fragment zachodniej pierzei ul. Królowej Jadwigi naprzeciwko Szkoły Podstawowej
nr 1, a resztę terenu po mleczarni przekształcono w tarasowato ukształtowany zielony park