Düşünmek
Metronom gibi nefes alıyorum. Dokuz sekizlik bir ritim ile tüm hayatımı alt-üst
eden bir trajedi, o gecenin beni gereğinden fazla düşündürmesi değil elbette.
Çaresizliğin son evresini yaşamakta olan bir canki gibi, duvarların dillerini kesmiş
fakat üstüne gelmelerini durduramayacak kadar aciz bir keş gibi, lise yıllarının
soğuk akşamları gibi, lanet olası kafa yapan ne varsa, tıpkı onlar gibi. Placebo’dan
dinlediğim bu şarkı (Without You I'm Nothing) beni çaresizliğin çivili sopalarıyla
dövüyor, ciğerlerime batan çiviler çok uzun, nefesimi kesiyor. Ah! TANRIM!
Sanırım gözlerinde şimşeklerle aklını yitiren ilk zavallıyım. Ne acı, kendimi
ağlarken düşündükçe gözlerim doluyor. Bunu durduramıyorum ve de burnumdan
gelen öfke buharlarını. Gözlerimi kapatıyorum, karanlık beni çileden çıkartıyor.
Yapacaklarımı, yapmak zorunda olduklarımı, istemesem de yapacak olduklarımı
düşündükçe kafamı yasladığım dolap aynasını yumruklamak istiyorum. Ellerime
cam parçalarının saplanması, kıyafetlerimin ve üstüne bastığımda ses çıkaran
parkenin kan içinde kalacak olması beni ürkütmüyor, tüm bu olacak olanları
düşündükçe neyi düşündüğümü unutuyorum. Beni uzaklaştıran şey hayatın
kendisi. Beni yıkacak olan güç bu. Bu görkemli kale içinde bir yere sahip olmayı
istemedim. Ve artık hiçbir şey istemiyorum.
Sıklıkla söylerim; "Düşünmek uyuşturucu gibidir.” Bir kere denediysen bir süre
sonra kendine dışarıdan baktığında ne kadar iğrenç bir hâl aldığını görürsün. Zira
haddinden fazla düşünürsen eğer sonu olmayan bir girdabın içinde karanlıkla
birlikte dans edersin. Zamanın ve insanların nasıl gelip geçtiğini göremezsin. Bir
süre sonra düşünmekten düşünemezsen eğer bu sözlerimi hatırlamanızı isterim.
Dostlarım, düşünmek faydalı bir eylemdir lakin kararında...
Ya da siktir edin, nasıl isterseniz.
Ahmet Bilal YENİCELİ