Zambak Çiçeği
Bükülmüş boynunda duran ben taneleri
Hissiz bir nakaratın cezbetmesi gibi, ruhumu
Arındırıyor gece kopan fırtınalar ve
Islanmış saçların değiyor göz bebeklerine.
Zeus ya da bir başkası söyleseydi inanmazdım,
Bu eşsiz şimşeklerden korktuğunu.
Yağmurlu havaları sevmediğini
Hatta, bazen kendini.
Rahat hissetmek için yanıma geldiğin gecelerde
Öğrendim karanlıktan kaçtığını,
Bir birayla sarhoş olabildiğini ve
İçinde ki küçük kız çocuğuna serzenişlerini.
Yine de bilmiyorum ben seni
Nasıl o pencereden uzak durabileceğimi.
Fakat bildiklerim de var
Senin asla öğrenemeyeceğin niteliklerde
Kaçışlarım da oluyor elbet.
Sorup durma Helena kim diye
Bunun sen olduğunu cümle alem biliyor
Mahcup hissetme kendini
Begonvil boy verdi şimdi.
Ruhun 70’i geçtiğinde anlamı kalmıyor hikayelerin
Yitiriveriyorsun korkularını ardından
Herkes haklı oluyor sussun diye
Bir tek kişi hariç...