Çöldeki Albatros
Şimdi bir çölde uyanıyorum yarı uyuşmuş
Güneş doğmak üzere ve kurumuş ağzım
Yapış yapış dişlerim, gözlerimin beyazını açlık yemiş
Kalça kemiğime dayanmış kıpır kıpır bir yeryüzü
Ve kol saatim durmuş sekizi on üç geçe
Haplanmış düşlerimde bir Jüpiter zaman dilimi
Bir bilgelik, bir sevinç durumu yok oluşa doğru
Bir terk etme eylemi tozu dumana kataraktan
Ve yüksekçe bir kum tepesi gömülmeye değer
Ama tanrı kankan biliyor yankıların gücünü
En çok Orhan Veli’yi özlediğimi biliyor
Ve yine tanrı kankan biliyor, aküm bitmek üzere
Bir Perşembe gecesi terk edip gittim ruhumu
Işıkları kapattım ve karanlıkta bıraktım onu
Kendi ölümünü seçen Sokrates’le birlikte
Özgürce esip gürlesin diye, bir rüzgarın önünde
Çünkü kimsenin gözlerinde sürgün, gün ve gece
Kimsenin gözlerinde zindan ve inan bana
Kimse olmanın da bir önemi yok böyle bir delikte
Rüzgar ölüyor, sen ölüyorsun, biz ölüyoruz
