Ağırca bir selam verdikten sonra Nebahat ablaya gözüktüm.
Yanıma geldi hemen ve bana sıkı sıkı sarıldı. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Hafif-
çe sildi gözlerini ve ‘’Gel benimle’’ dedi. Yatak odasına geldik. Bana dolaptan ince bir
zarf verdi. ‘’Al bunu, abin başına bir iş gelirse sana vermemi istedi.’’ dedi. Aldım.
Zarfta şöyle yazıyordu.
‘’Rıdvan, biliyorum bana kızgın ve kırgınsın. Kahroldum sen gidince. Yengen ol-
masaydı daha da kötü olurdum ya, yengen toparladı beni. Bilirsin hep iyi bir adam
olmaya özen gösterirdim. Sana, yaşarken açıklayamadığım gerçekleri açıklamak
istiyorum. O gün bulduğun telefon benim değil, çok yakın bir arkadaşımındı. Ben-
den telefonu ve o gün elimde gördüğün çantayı almamı ve saklamamı istedi. Bunun
karşılığında bana yüklü miktar para teklif etti. Çok adı duyulan bir adam olmadığım
için benden kimse şüphelenmezmiş falan işte. İşi kabul ettim. Neler olduğunu başta
ben de anlamadım ama sonrasında ben de kötü bir şekilde öğrendim ve senin gibi
içim içime sığmadı. Sen de o gün yanlış anlayıp terk edince bizi, hepsini siktir edip
yaşantımıza geri döndük ve adamları 1 hafta sonra polis tutukladı.
Olan bizim yirmi yıla oldu. Affet beni abiciğim, affet beni kardeşim!’’
Mektubu okuduktan sonra içim ferahlamıştı sanki. Omuzlarımdan iki güvercin ha-
valanıvermişti hüznün rüzgârlarına.
Bunun üzerine abimin soluk ve kuru bedeninin yanına geldim.
Mektubu abimin göğsüne koydum ve;
‘’Abi’’ dedim, ‘’Seni değil, dünyayı affettim.’’
‘’Kasım 05’’