dkurzacz

o

dk

ur

za

cz

dk

ur

za

cz

o

Nie trudno napisać laurkę dla zespołu Sonic Youth. Biorąc pod uwagę ich zasługi
dla rozwoju muzyki alternatywnej, można by pokusić się nawet o napisanie całej
epopei. Bez większego problemu znajdziemy drugiego sympatyka takich płyt jak
"Goo", "Dirty" czy "Daydream Nation". Ktoś powie, że "Washing Machine" lub "NYC
Ghosts & Flowers" to muzyka jego młodości. Ale czy ktokolwiek pamięta dziś o
takim albumie jak "Murray Street"? Wydanym 25 czerwca 2002 roku, w momencie
następującej zmiany pokoleniowej na scenie rapowej oraz w czasie największej
popularności nu metalu.
Pasjonaci muzyki niezależnej również mieli nowych Bogów, z muzykami Radiohead
na czele. Sonic Youth byli więc jak fajny wujek, który wciąż próbuje być na
bieżąco. Ogarnia młodzieżowy slang i nosi modną kurtkę, ale gdzieś w głębi duszy
czuje, że jego czas już dawno przeminął.

Paradoks tej płyty polega na

tym, że cieszy się ogólnym

uznaniem, ale słabą

popularnością.

Ma świetne recenzje, opinię płyty

rozwojowej... ale nie znam

osoby, która z pełną

szczerością przyznałaby, że

"Murray Street" to najlepszy

album w karierze Sonic Youth. Nie

znam też nikogo, kto wraca do

niej regularnie. Sam robię to raz

na kilka lat. Zwykle latem, choć

to pewnie przez okładkę z małą

Coco (córka Kim Gordon i

Thurstona Moore'a) zbierającą

truskawki. Pewnie o wiele

wygodniej jest dziś sięgnąć po

rzecz pokroju "Evol" czy

"Sister", owianą jakimś kultem.

Już pierwszy kawałek może sugerować, że z tym "Murray

Street" jest coś nie w porządku. Mój rodzony brat, który

nie jest psychofanem tej kapeli - raczej entuzjastą

pojedynczych singli i albumów - stwierdził, że gdybym nie

powiedział, kto jest autorem, nigdy nie wpadłby na Sonic

Youth. "The Empty Page" brzmi jak dzieło jakiejś modnej

grupy z tamtych czasów. Coś z pogranicza Modest Mouse i

Built To Spill. Z drugiej strony kawałek ma dużo z

wczesnych dokonań grupy. Gitara przypomina

momentami płytę "Confusion is Sex", sekcja rytmiczna

wraca do patentów z "Evol" i "Bad Moon Rising".

Dla laika, dla którego pierwsze skojarzenie z Sonic Youth

to utwór "Kool Thing", takie brzmienia mogą brzmieć

jednak dość egzotycznie. Całe "Murray Street" to z

pewnością najmniej agresywny w odbiorze, najbardziej

zmysłowy materiał popełniony przez ten zespół..

Posłuchajcie rozpływających się dźwięków "Rain On Tin".

Wokalu Thurstona w "Disconnection Notice".

Ambientowych sekwencji w "Karen Revisited".

A także gitarowych improwizacji w "Sympathy For The

Strawberry".

Najbardziej zadziornym momentem płyty (i moim

ulubionym!) jest utwór "Plastic Sun". Dwuminutowa

pioseneczka z punkowym pulsem, zaśpiewana przez Kim

Gordon. Mająca w sobie wszystkie te składniki, za które

pokochałem kiedyś Sonic Youth. Ktoś napisał kiedyś, że

to tylko pastisz. Muzyczny żart. Ta osoba miała śmietnik

zamiast serca...

Żeby było jasne - "Murray Street" nie stała się z dnia na dzień moją

ukochaną płytą Soniców. Choć faktycznie, teraz będę wracał do niej

nieco częściej. Na pewno brakuje jej charakteru, z którego zespół

słynął już od lat 80., inspirując takie zespoły jak Dinosaur Jr.,

Pavement czy Nirvana. Jednego czy dwóch utworów, które

popchnęłyby ten materiał w mediach. Na szczęście, zespół

wyciągnął wnioski na kolejnych płytach. Choć to akurat wątek

zupełnie innej opowieści...

Dawid Musiał

Sonic Youth

"Murray Street"