Tuis. 11

130 tuis November 2017

agterblad

Riana Scheepers het by haar pa geleer hoe jy

onverdiende beskuldigings hanteer.

Riana [email protected]

Illustrasies

Paula Dubois

D

Daar is een ding wat my verskriklik grief en dit is rommel. Ek

glo eerlikwaar dat ons landsprobleme minder sou wees as ons

almal netjies geleef het. ’n Mens wat nie rommel strooi nie het

respek vir homself sy omgewing én sy medemens. Respek is ’n

goeie begin om die wêreld ’n beter plek te maak.

Mense wat my ken weet dat ek die gemors optel wat ander

mense so argeloos rondstrooi. Wanneer ek soggens gaan stap

is dit altyd met ’n plastieksak. Terwyl ek stap en blikke en

bottels en plastieksakke optel dink ek hoe dit sal

wees ek aangestel word as Minister van Rommel.

Glo my Suid-Afrika sal binne ses maande skoon

wees. En baie mense sal met stewige boetes sit.

Of in die tronk.

Nou die oggend stap ek weer en tel op. Die

plastieksak wat ek by my het raak gou vol.

Dit is vuilgoeddag die huishoudings se

swart sakke is op die sypaadjies uitgesit.

Toe my sak met optel-rommel te swaar

word stop ek by ’n swart sak knoop dit oop

en sit my sak daarin.

En net toe kom die vrou van die huis uit. Sy sien

my. Sy is siedend kwaad. Want sy neem sommer aan

dat ek een van die mense is wat swart sakke

oopskeur om te aas.

Sy begin op my skree.

Ek probeer verduidelik dat ek so pas ’n klomp

rommel op háár sypaadjie opgetel het dat ek net

my rommelbuit netjies wil wegsit in haar swart

sak. Nee niks gaan haar oortuig dat ek nie ’n

aasvoël is nie.

Op die ou einde stap ek net weg terwyl sy in

kleurryke taal agter my skel en dreig.

Ek weet nie of ek moet lag of huil nie.

’n Hele ent verder onthou ek hoe my pa ’n

soortgelyke situasie gehanteer het.

My pa is die sagste dierbaarste mens wat ek ken. Hy het ’n

ruim hart vir ander mense dikwels tot sy eie nadeel. Jare lank

het hy ’n slaghuis bedryf op ’n plattelandse dorp. Een van sy

kliënte was ’n bejaarde vrou wat goed bevriend was met my

oupa en ouma. My pa wat as’t ware voor haar grootgeword het

was baie lief vir haar. Die vrou kom ons noem haar maar tannie

Mara het kennelik nie tred gehou met stygende vleispryse nie. Sy

het gereeld by die slaghuis ingekom en R5 se vleis gekoop. My pa

het geweet dat sy dit nie te breed het nie en dat sy met daardie

porsie vleis vir haar en haar huishoudster kos gemaak het. Hy het

haar geld geneem maar elke keer gesorg dat sy vleis kry vir veel

meer as net een maaltyd.

Op ’n dag het tannie Mara weer by die slaghuis ingekom diep

beswaard. Sy het gevra of sy met my pa kon praat privaat.

Natuurlik. My pa het haar na sy kantoor geneem.

En daar kom tannie Mara se bitterheid van baie jare toe

uit. Sy probeer nou al lank om daarmee saam te leef sê

sy maar dit kan nie meer só aangaan nie.

“Wat kan nie meer so aangaan nie?” het my pa

gevra. Die feit dat my pa haar nou al jare lank met haar

vleisaankope bedrieg het sy kwaai gesê.

My pa was stomverbaas.

“Jou ouers” het tannie Mara gesê “was

wonderlike mense wat nie ’n sent sou steel

nie maar dit verhoed jou nie om van ’n ou

mens te steel nie.”

My pa was steeds in die duister.

“Elke dag koop ek R5 se vleis” het sy gesê “en

dan gaan weeg ek dit by die huis. Een dag is dit

’n kilogram ’n ander dag is dit méér as ’n

kilogram ’n ander dag is dit skaars ’n halwe

kilogram.” Hoe kán my pa dit regkry om haar

so te verkul?

Toe my pa my hierdie storie vertel het ek

gelag ek kon nie glo wat ek hoor nie. Maar

wat ek eintlik wou weet is hoe my pa die

situasie gehanteer het?

My pa dierbare mens wat hy is het tannie

Mara nederig verskoning gevra. En van toe af

elke keer noukeurig ’n kilogram vleis vir haar

afgeweeg. Vir R5.

Ek leer ’n les by my pa. Die vrou wat vir my

kwaad is kan maar skel. Maar meer nog ek dink ek moet

haar verskoning gaan vra.

Toe vra maar

verskoning