TARA
‘Zonder
elektronische
prothese
zal ik nooit
meer lopen’
Nadat ze door een vleesetende
bacterie was getroffen, verloor
Tara De Bolle een deel van haar
armen en benen. Nu wordt ze
ook met de financiële gevolgen
geconfronteerd.
Eind vorig jaar, in de week tus-
sen Kerstmis en nieuwjaar,
voelde Tara De Bolle (33) zich
niet goed. Iets met haar nieren,
dacht ze. Op de dichtstbijzijnde
spoeddienst konden de artsen
niets vinden, ze stuurden haar
terug naar huis. Maar tegen de
volgende dag had Tara zo veel
pijn en was ze zo verzwakt dat ze
met een ambulance naar het zie-
kenhuis moest worden gebracht.
Twee dagen later konden de dok-
ters haar familie eindelijk vertel-
len wat de oorzaak was: een
vleesetende bacterie. Tara kreeg
hoge dosissen antibiotica toege-
diend, maar er was al veel kost-
bare tijd verloren gegaan.
‘Gaandeweg stegen haar over-
levingskansen, maar de bacterie
had al zo veel schade aangericht
dat haar armen en benen deels
moesten worden geamputeerd’,
vertelt haar nicht Jena Van Belle
als we Tara bezoeken in het reva-
lidatiecentrum van het UZ Gent.
‘Meteen beseften we dat haar
gezin het ook financieel moeilijk
zou krijgen.’ Niet alleen is Tara’s
loon weggevallen en moet het
hele huis worden aangepast, ze
zal ook dure prothesen nodig
hebben om nog enigszins zelf-
standig te kunnen functioneren.
‘Haar benen zijn tot boven de
knie geamputeerd en doordat ze
haar handen kwijt is, kan ze niet
op krukken steunen. ‘Daardoor
zal ze nooit met mechanische
prothesen kunnen stappen. Als
ze geen elektronische exempla-
ren krijgt, zal ze de rest van haar
leven in een rolstoel zitten. De
dokter vertelde ons dat één knie
al snel 27.000euro kost en niet
wordt terugbetaald. Wat twee
volledige knie- én beenprothesen
zullen kosten, weten we nog
altijd niet. Tara zal eerst verschil-
lende types moeten uitproberen
tijdens haar revalidatie.’
De maatschappelijk werkster
van het ziekenfonds raadde Tara
en haar familie aan om ministers
om hulp te vragen en eventueel
een benefiet te organiseren. Jena
Van Belle en haar moeder richtten
de vzw Hart voor Tara op en
begonnen paaseitjes te verkopen.
‘3000 kilo hebben we uiteindelijk
verkocht’, zegt Jena. ‘Goed voor
46.000euro.’ Ook het benefiet-
weekend met een quiz, optredens
en een kindermiddag bracht geld
in het laatje. Net als de online-
crowdfunding en de acties die
anderen – soms totaal onbekenden- ten voordele van de vzw organi-
seerden. ‘Het verhaal van een
jonge moeder die de ene dag met
haar kinderen gaat schaatsen en de
volgende haar armen en benen
verliest, raakt mensen diep’, zegt
Jena. ‘Ook omdat zo’n vleesetende
bacterie iedereen kan treffen.’
Ondertussen heeft de vzw tien-
duizenden euro’s opgehaald. De
kans is aanzienlijk dat Tara haar
prothesen zal krijgen. ‘Maar dan
zijn we er nog niet, want na een
paar jaar moeten die worden ver-
vangen’, zegt Birger Buydens,
Tara’s man, met een zucht. ‘Ik heb
zelfs nog niet durven te vragen
hoelang ze ongeveer meegaan. Ik
kan alleen maar hopen dat ze tegen
die tijd wél worden terugbetaald.’
Terwijl haar man en haar nicht
over haar praten, zit Tara in haar
rolstoel te luisteren. Af en toe gooit
ze er grijnzend een ironische
opmerking tussen. Ze lijkt de
moed erin te houden. ‘Natuurlijk
heb ik moeilijke momenten, maar
dat laat ik zo min mogelijk zien’,
zegt ze. Pas over een dik halfjaar
mag ze definitief terug naar huis.
‘Nu richt ik me vooral op 1 septem-
ber’, zegt ze. ‘Dan gaat mijn doch-
ter naar het eerste leerjaar. Daar
wil ik bij zijn, koste wat het kost.’ l