❖ Αίσθηση φθινοπώρου
Μου αρέσει η εικόνα του φθινοπώρου, τα γκρίζα, τα
σταχτιά, τα κοκκινωπά χρώματά του.
Γοητεύομαι από το θρόισμα των πεσμένων φύλλων, το
μοναχικό πουλί πάνω στο γυμνό κλαδί, τη ριπή του
παγωμένου αέρα στο κορμί μου.
Επικρατεί ησυχία.
Η απόλυτη ησυχία, η σχεδόν νεκρική.
Εικόνα μουντή, χωρίς ήλιο και ο ορίζοντας γεμισμένος
με σύννεφα και ομίχλη.
Εδώ κοιτάς το Θεό στα μάτια, συναντάς τη γέννηση της
ζωής και την ελπίδα της Ανάστασης.
Εδώ συναντάς τον εαυτό σου.
Σταματάς να του λες ψέματα και αντικρίζεις κατάματα
την αλήθεια.
Το φτερούγισμα του θανάτου παραμένει στο πλάνο, μα
τούτη τη στιγμή μπορείς να τον νικήσεις.
Ναι, τούτη τη στιγμή μοιάζεις άτρωτος.
Εδώ αισθάνεσαι πως υπάρχεις ακόμη.
Κοιτάζεις τον ουρανό και συνεχίζεις το βήμα σου στη
ζωή.