Przystanek Politechnika

Nejnadel. Pozostałe zakamarki labiryntu kryły maszynerię
różnejmaści,którejzłożonościAureliuszniepojmował.
Babciachłopaka, jakoosobanadzwyczajoczytana,trzymała
wdomutyleksiążek,żeniebyłyonewstaniepomieścićsię
w przeznaczonych do tego regałach. Oto, dlaczego na
pierwszym pietrze, gdzie mieszkała, książki poniewierały
się wszędzie; począwszy od podłóg, na których tworzyły
istnedywany,skończywszynablaciekuchennym.
Stasia Nejnadel wypracowała osobisty system panowania
nad owym bałaganem. Przedstawiciele każdego
poszczególnego rodzaju literackiego mieli w
złotowektorowym domu ściśle określone miejsce. Jedyną
odgórnieprzeznaczonądotegocałościennąszafępoświęciła
fantastyce,ponieważniąfascynowałasięnajmniej.Powieści
realistyczne i naturalistyczne oraz tomiki poezji, jako
najliczniejsza grupa, zakrywały podłogi. Jednak rodzajem,
którym szczególnie fascynowała się w roku 2008 , były
biografie. Z racji tego, iż większość swojego czasu, jako
schorowana już staruszka, spędzała w kuchni – biografie
znalazły miejsce właśnie tam, pod ręką, na blacie, między
małymradiemnapłytyCDitosterem.
W kwietniu pochwaliła się Aureliuszowi jedną ze
swych zdobyczy. Zresztą, jak każdą inną, ponieważ tylko
jego uważała za osobę skorą do wysłuchiwania o
przyczynach, dlaczego wybrała taką książkę, a nie inną.
Tym razem zakupiła biografięAnny German. Byłapotężną
książką formatu A 4. Była gruba i treściwa, po brzegi
wypełniona zdjęciami piosenkarki (głównie w czarnobieli).
Stanowiła zbiór wspomnień ludzi, którym było dane znać
Annę German i/lub współpracować z nią, lecz na nie
Aureliuszniezwracałwówczasszczególnejuwagi.
Przeglądał jedynie zdjęcia. Widział drobną, blondwłosą
dziewięciolatkęopoważnej minie, cowłaśnieprzyjechałaz
Rosji do Polski, uciekając przed okrucieństwem kończącej
sięjużIIwojnyświatowej.
Dziwne.