Przystanek Politechnika

Wydziałoweniedopowiedzenia..............................................................

• Wiesz, kto wpadł do mnie wczoraj, gdy poszłaś do
  muzeum?–zwrócił siędoAmeliji ksiądzNiedomaŁebski,
  jednocześniezaparzającdzbanuszekmocnejkawy.
  Dziewczyna siedziała przy stole z czołem opartym o stos
  dwunastuMeilensteinowskichpodręczników.


• Hmm?–mruknęłazmęczona.


• JanKowalski.ProstozPoznania.
  Riekowa podniosła się gwałtownie i przez jej głowę
  przemknęłaprędkamyśl,żekawaniebędziejużdoniczego
  potrzebna.


• Chryste!...


• Ekhm! – chrząknął duchowny uważając, że maturzystka
  zbytczęstoiniepotrzebniewzywaimięboskie.


• Icoksiędzupowiedział?Niechksiądzopowieodpoczątku
  dokońca,zeszczegółami...–błagała.


• Zacząłstudianapolitechnice.


• WydziałInformatykiiTelekomunikacji,masięrozumieć?


• Nowłaśnienie.
  Poprawił koloratkę w kołnierzu swej bladoniebieskiej
  koszuliiusiadłnaprzeciwkoAmeliji.


• Jakto?!


• JanKowalskiposzedłnaarchitekturę!Opowiedziałmi,że
  w klasie maturalnej zaczął ćwiczyć rysunek, w czerwcu
  przeszedł przez egzaminy wstępne, i cyk! Jest teraz
  studentemarchitekturynaPolitechnicePoznańskiej.
  Amelijaoniemiała. Jakto!... Janirysowanie?ŚwiętyBoże,
  jaktodoniegoniepasuje!


• Dobrze,żeksiądzmiotymmówi,ale...pocomitoksiądz
  mówi, skoro wiadomo jak wpływa na mnie postać tego
  człowieka?


• Na twoje własne życzenie. Masz swój powód, by dostać
  się napolitechnikę. Wczoraj zwątpiłem, czy aby na pewno
  będzieszchciałaiśćnatę informatykę,czycotam chciałaś.
  Szkoda naszej pracy, twojego stresu. Wiedz tylko, że ja
  rysowaćnieumiemirysowaniaakuratcięnienauczę.