στο κιμπούτς και το μοίρασμα μαζί με τους άλλους κιμπούτσνικους,
άνδρες και γυναίκες, του κοινού Οράματος, μιας πατρίδας με
ελευθερία και δικαιοσύνη, τον έκαναν να αφήσει κατά μέρος τη
βαθειά θλίψη που έσφιγγε ως τότε την καρδιά του. Η Ρόζα ήταν μια
τρυφερή και θλιμμένη συνάμα ανάμνηση, όπως και η Βουλίτσα. Η
συνείδησή του ήταν ήσυχη σχετικά με την απόφαση που είχε πάρει
για την κόρη του. Ήταν αδύνατο να την έχει μαζί του, όπως
αποδείχτηκε από τα πράγματα.
Ο Καλέβ προσπαθούσε να είναι ενήμερος για όσα συνέβαιναν
στη Μικρά Ασία. Περισσότερο τον ένοιαζε η τύχη της κόρης του,
παρά οι πολιτικές εξελίξεις. Τα νέα από την περιοχή και από τη
σύγκρουση Ελλήνων και Τούρκων με δυσκολία έφταναν ως την
Ντεγκάνια Μπετ. Μονάχα, τις ελάχιστες φορές που είχε την
Εικόνα από το κιμπούτς Ντεγκάνια Μπετ
τα πρώτα χρόνια ίδρυσής τουευκαιρία ο Καλέβ να βρεθεί στο λιμάνι της Άκο, έψαχνε να βρει
ναυτικούς, που μπορεί να γνώριζαν πράγματα, οπότε ρουφούσε
αχόρταγα, όσα του λέγανε.
Η καταστροφή της Σμύρνης και η φυγή των Ελλήνων από την
Μικρά Ασία ήταν μαντάτο που έφτασε ως το κιμπούτς. Έφτασαν και