Μια πρώτη γνωριμίαΣ’ ένα σπίτι, που πιο πολύ έμοιαζε με καλύβι, στην άκρη
σχεδόν της πόλης, μοιάζοντας ετοιμόρροπο από την ταλαιπωρία του
χρόνου, ζούσε ο παππούς μου. Είχε χηρέψει πριν πολλά χρόνια και ο
βίος του κυλούσε όπως των ασκητών, που μπορεί να διαβάσει
κάποιος σε συναξάρια. Καλλιεργούσε έναν κηπάκο, ακριβώς δυο
βήματα πιο πέρα απ’ την εξώθυρα και είχε λαχανικά και λίγα
φρούτα να πορεύεται, τουλάχιστον από την άνοιξη ως το
προχωρημένο φθινόπωρο. Στον τόπο του δεν είχε μείνει πια
συγγενής κοντά του. Ο πατέρας μου, που ήταν ο μεγαλύτερος γιος
του παππού, δούλευε σε μακρινή πόλη και ήταν δύσκολο να τον
επισκέπτεται συχνά. Η θεια μου, αδελφή του πατέρα, είχε
παντρευτεί κι αυτή σε άλλο τόπο, ενώ εδώ και χρόνια ζούσε με την
οικογένειά της στο εξωτερικό, όπου αναγκάστηκαν να
μεταναστεύσουν με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.