Έχουμε φτάσει στον καιρό που έχουν γκρεμιστεί οι τοίχοι και έχουν
καταστραφεί πολλοί τεκκέδες. Οι Δερβίσηδες έμειναν άστεγοι. Δεν
καλύπτουν κεραμίδια το κεφάλι τους, αντικρίζουν όμως ολοκάθαρα
τα αστέρια και το φεγγάρι τις νύχτες. Και την ημέρα οι αχτίνες του
ήλιου θερμαίνουν τις καρδιές τους. Ο καθένας και η καθεμιά έχει
χρέος να τιμήσει την ελευθερία, που τον προίκισε ο Αλλάχ. Εκείνοι
που σαν πεινασμένες ύαινες ψάχνουν να κρυφτούν σε κτίρια και να
κλειστούν σε απρόσιτες αυλές, ακόμα και αν φορούν στην κεφαλή την
τάτζια του σεΐχη ή τη χαϊντερίγια του μουρίντ είναι κενοί και άγουροι.
Οι ψυχές τους επίπεδες, απλώνονται στην επιδερμίδα του κορμιού
τους. Οι καρδιές τους πονηρές και τα σώματα αποζητούν την
τεμπελιά....
Υπήρχε ένας ευλογημένος Κήπος, όπου άνθιζαν λουλούδια με όλα τα
χρώματα της Ίριδας και αρώματα μεθυστικά. Μα έφτασε ο καιρός της
υποκρισίας και της ψευτιάς. Τότε εμφανίστηκαν βάρβαροι που
κατέστρεψαν αυτόν τον ευλογημένο Κήπο αφήνοντας μονάχα
απομεινάρια από τα παρτέρια του και ξεραμένα υπολείμματα απ’ τα
λουλούδια του. Ο Κήπος είναι ο Σουφισμός, όπως τον ξέραμε σε
χρόνια αλλοτινά, με αδελφότητες και ταρικάτ. Αλίμονο, δεν θέλω να
πω ότι τα ταρικάτ απογυμνώθηκαν πλέον από κάθε αξία, αλλά δεν
είναι πια απόλυτα αναγκαία για να βρουν οι άνθρωποι το Δρόμο
τους. Στα ταρικάτ και στους τεκκέδες βρήκαν καταφύγιο, όπως είπα
και πριν, άνθρωποι δίχως πνεύμα Θεού, δίχως σοφία ανθρώπου και
επιδιώκουν μονάχα να ικανοποιήσουν μωροφιλοδοξίες, ακόμα και το
πιο πρόστυχο, να πλουτίσουν με την εκμετάλλευση της αγωνίας και
της δίψας των άλλων. Και κάποιοι άλλοι, που μένουν στους τεκκέδες
και ενώ είναι στ’ αλήθεια Δάσκαλοι, εντούτοις πορεύονται χωρίς
θάρρος, λες και υπάρχουν για να συντηρούν κάτι που είναι πια
ξεπερασμένο ή πιο σωστά μοιάζει με ξεθωριασμένο στα χρώματά του,
dharmaraksita
(dharmaraksita)
#1